ROZDZIAŁ XXIX

Przerażenie w oczach i odczucie ogromnego strachu, który nie pozwalał na wykonie jakiegokolwiek ruchu. Sparaliżowana od stóp po sam czubek nosa wypuściła z dłoni telefon. Przełykając nerwowo ślinę powstrzymywała łzy. Krzyk mamy rozniósł się echem po całym domu i zanikł. Lilu bała się zejść na dół. Bała się tego co tam ujrzy. Serce waliło jak dzwon a z oczu litrami lały się łzy. Powoli i jak najciszej schodziła po drewnianych schodach. Nerwowo rozglądała się po domu stawiając ostrożnie każdy krok. Odgarnęła spadające na oczy włosy i powoli uchyliła drzwi od sypialni mamy. Kobieta leżała na łóżku trzęsąc się i zanosząc płaczem. Lilu podbiegła do niej łapiąc za dłoń.

- Mamooo... - krzyczała przez łzy.

- On .. on.. - mamrotała zwijająca się w kłębek kobieta.

Lila spojrzała na nią błagalnym wzrokiem. Mama wręczyła jej telefon, na którym była nagrana jedna wiadomość. Kilka kliknięć.

" Posłuchaj mnie teraz uważnie szmato ! Jeśli nie umorzysz tej sprawy porozmawiamy inaczej. To co dziś miałaś w domu to tylko namiastka tego co Cię czeka jeśli nie wykonasz polecenia. Kornacki ma być uniewinniony ! Chyba nie chcesz, żeby Twoja córeczka przekonała się o tym co to znaczy mieć szpetną buzię? Nie żartuję. Do końca sprawy został tydzień. więc zrób tak, abyś miała do czego wracać. "

Głos był zniekształcony, powodujący dreszcze na całym ciele. Odłożyła komórkę na komodę i z domowego wykręciła 112 ponownie wzywając policję i karetkę do mamy. Chwilę po tym próg domu przekroczyła babcia. Gdy stanęła w półkolu oddzielającym salon od przedpokoju rozpłakała się. Na jej twarzy pojawił się smutek. Zakrywając usta dłonią zaciskała powieki nie mogąc uwierzyć w to co widzi.

- Nie proszę, nieeee. - szeptała pod nosem ocierając łzy.

Lilu mocno ją przytuliła prosząc by u nich zamieszkała, chociaż na jakiś czas. Staruszka zgodziła się bez większych namówień. Mieszka sama w dużym domu na wsi, od siedmiu lat. Ma kota Mufisia, który od tego momentu został jednym z domowników tak jak jego Pani. Ponowne pukanie do drzwi.

- Ja otworzę, Ty idź do siebie. - oznajmiła babcia mocno ściskając wnuczkę.

- Nie nie mogę. To policja i sanitariusz. Ja muszę tu zostać. - pędem pobiegła do drzwi.

Otworzyła je ale jej oczom nie ukazała się żadna ze spodziewanych osób. Jej ciemne oczy ujrzały wysokiego bruneta, któremu od razu wpadła w ramiona zanosząc się płaczem. Przytulił ją mocno do siebie głowę układając na jej ramieniu.

- Co jest kochanie. - zapytał pocierając jej plecy dłonią.

Nie odpowiedziała nic. Załapała za rękę i zaprowadziła do salonu, gdzie panował ogromny chaos.

- O kur... - powiedział z przerażeniem.

- Co tu się stało ? - dodał błądząc wzrokiem po pomieszczeniu.

- Ktoś próbuje zastraszyć mamę.

Nie odpowiedział nic tylko przytulił ją mocno. Stali tak klika minut do przyjazdu policji i karetki. Babcia w tym czasie siedziała z mamą trzymając ją mocno za dłoń i powtarzając, że wszystko będzie dobrze. Nie mogła patrzeć na to jak jej córka cierpi leżąc bezbronnie na łóżku. Lilka pokazała policjantom nagranie na sekretarkę i poszła na górę z Gabrysiem.

- Myślałem, że Cię dziś gdzieś wyciągnę. - powiedział siadając na jej łóżku.

Podeszła do balkonu i zamknęła drzwi po czym zasunęła ciemne zasłony.

- Nie chcę nigdzie wychodzić.. - odpowiedziała siadając obok niego i kładąc sobie laptopa na kolana.

- Posiedźmy tu, dobrze ? - spojrzała na niego przepełnionymi smutkiem tęczówkami.

Uniósł jej podbródek ku górze i delikatnie musnął usta. Zgodził się widząc jak bardzo się boi, jak te nagranie wyprowadziło ją z równowagi. Mamę dziewczyny zabrała karetka. Babcia siedziała na dole z montażystom okien, sprzątając potłuczone kryształy. Cały dzień minął jak w mgnieniu oka, nawet Lilu nie spostrzegła kiedy wskazówki zegara ułożyły się w 18:47. Położyła laptopa na kolana swojego przystojniaka i wtuliła się w niego jak najmocniej. Chłopak chwilę zajął się sprawdzeniem poczty i kilkoma innymi stronami. Blondynka w mgnieniu oka zasnęła zmęczona od płaczu. Spojrzał na nią i delikatnie próbował zdjąć jej głowę ze swojego ramienia. Na próżno, przebudziła się. 

- Gdzie idziesz ? - zapytała przecierając oczy.

- Będę zwijał się do domu. - odpowiedział delikatnie unosząc kąciki ku górze.

Złapała mocno jego dłoń.

- Musisz ? - jej oczy w jednej sekundzie się zaszkliły.

Objął jej drżące ze strachu ciało i głęboko westchnął.

- Nie chcę zostać tu sama z babcią. Boję się. - wtuliła się w niego zaciągając perfumami.