Dziwne Przypadki Nastolatki

Widok dziewczyn w wystrzałowych sukienkach odebrał mowę wszystkim zebranym. Solenizantka w małej czarnej i wysokich obcasach schodziła jako pierwsza. Na końcu schodów czekał na nią Gabryś, który objął ją w pasie i razem stanęli na samym środku salonu. - Ta dziewczyna dziś ma urodziny. Swoje wymarzone przyjęcie, które chciała spędzić w jak najlepszym towarzystwie. Macie wielkie szczęście, że tu jesteście, bo ten dzień będzie nie zapomniany ! No to świętujemy. - mówił do znajomych Lilu. Spojrzała na niego. W tle zaczęła lecieć muzyka. - Jeszcze chwilę dajcie mi jeszcze minutę. - powiedział. Kiwnął ręką w stronę Pawła aby zatrzymał muzykę. Spojrzał w oczy Lili a później na resztę zgromadzonych. Nina, Zuzka i Liwia uśmiechały się trzymając kciuki. - Liluu... - nerwowo przełknął ślinę. Spojrzała na niego pytającym wzrokiem. Złapał jej dłoń. - Zostaniesz moją dziewczyną ? - zapytał drżącym głosem. W salonie zapadła cisza a pytanie skierowane do dziewczyny odbijało się echem w każdym kącie.

Kilka minut jeszcze Lilu kręciła się z boku na bok. Nie mogła zasnąć. W głowie przewijały się myśli. Klatka po klatce jak w starym filmie. Wywoływały uśmiech i łzy. Zasnęła. Poranek a raczej krótko przed południem obudziła się słysząc krzątanie się mamy w kuchni. Coś do kogoś mówiła lecz Lili nie przywiązała do tego większej wagi. Odwróciła się na drugi bok, głowę nakryła poduszką i próbowała jeszcze zasnąć. Odespać te wszystkie dni. - No do cholery ! - burknęła pod nosem. - Mamoooo ! Ciszej tam na dole .. błagam ! Chce jeszcze chwilę pospać ! - wrzasnęła. W sekundzie na parterze zapanowała cisza. Dziewczynie udało się zdrzemnąć jeszcze jakieś pół godziny. Nagle rozległ się tupot stóp i odgłos uderzających o drewniane schody obcasów. - Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam ! - śpiewali chórem. Usiadła na łóżku i odgarnęła blond włosy do tyłu. Mama weszła z ogromnym tortem a za nią Liwia z kamerą. - Nie kręć ! Liwia proszę jak ja wyglądam ! - zasłoniła twarz dłońmi. - Jak zawsze piękni

Zamknęła je. Odetchnęła głęboko i ponownie lekko je uchyliła. - Co tu robisz ? - wyjąkała. - Przyszedłem przeprosić. Zachowałem się jak dupek. - powiedział chłopak. Spojrzała na niego z wielkim wyrzutem i chciała zamknąć drzwi lecz zablokował je swoją nogą. - Daj mi dokończyć. - spojrzał na nią. - Nie ! Nie chcę Cię znać. Nienawidzę Cię i nie wierzę w to, że się zmieniłeś tak z godziny na godzinę. I zrozum. ani ja, ani Zuzka nie uwierzymy w Twoje "dobre serce." Najpierw przed szpitalem mi się odgrażasz a teraz pojawiasz się tu nie wiadomo skąd i przepraszasz ? Pojebało Cię czy jak ? - wrzasnęła trzaskając drzwiami. Cała w nerwach wróciła do swojego pokoju i rzuciła się na łóżko. Chwyciła w dłonie telefon i pośpiesznie wykręciła numer Gabriela. - Gdzie jesteś ? - zapytała. - Pod Twoimi drzwiami . Może mi otworzysz ? - roześmiał się. Uśmiechnęła się. Schowała telefon do małej czarnej torebki i zeszła na dół. Spojrzała w lustro poprawiając włosy ręką i otworzyła drzwi. - A

Lilu uśmiechnęła się i spojrzała w kierunku Niny. Odeszła od Gabrysia i usiadła na łóżku. - Co mi uciekasz ? - spojrzał na nią. - Powiesz mi co się tam wydarzyło ? - Nic. - odparł. - Jasne nic.. Zwłaszcza, że masz siną rękę. No rzeczywiście nic . - podeszła do okna. Przybliżył się do niej i mocno przytulił. - Nic mi nie jest, a ten gówniarz już nie będzie nachodził Zuzki. Już wszystko jest dobrze. - pocałował ją w szyję. Stanęła na przeciwko niego i spojrzała prosto w oczy. - Obiecaj, że już tak więcej nie zrobisz ?  - Obiecuję. - odgarnął blond włosy z oczu dziewczyny. Chwilę stali w milczeniu. Zadzwonił telefon Niny. Dziewczyna odebrała i wyszła z pokoju. Po kilku minutach wróciła zamykając za sobą białe drzwi. Oboje spojrzeli na nią pytającym wzrokiem. - Dzwoniła Liwia. Pytała czy dziś wpadniemy do Zuzy do szpitala bo ma dla nas wszystkich jakąś wiadomość. Powiedziałam, że za jakąś godzinę będziemy. - oznajmiła Nina. - No to Wy lećcie do niej a ja zmykam do domu. - powiedział G

Ocknęła się z mocnym bólem głowy. Gdy upadała musiała w coś uderzyć. Lilu nie wiedziała ile czasu była nieprzytomna. Z pomocą Niny wstała i usiadła na sąsiednim łóżku. Patrzyła na płaczącą i trzęsącą się ze strachu Zuzkę. - Już dobrze. - podeszła i mocno ją przytuliła. - Nie ! Nic nie jest dobrze. Zobacz jak on się zachowuje. Robi co chce, rzuca ludźmi po ścianach, krzyczy, awanturuje się, grozi. I Ty mówisz, że jest dobrze ? - mówiła podniesionym głosem dziewczyna. Lilka wiedziała, że jakiekolwiek dyskusje teraz nie mają najmniejszego sensu. Zamilkła mocno ściskając drżące ciało przyjaciółki. - Co tu się stało !? - do sali wpadł zdyszany Gabryś. - Co Ty tu robisz? - spojrzała na niego pytającym wzrokiem Lili - Nina zadzwoniła.. zresztą nieważne. Boże co Ci się stało ? - podszedł do niej i spojrzał na czerwony policzek. Lilu przyłożyła rękę i syknęła z bólu. - Lilu ! Kto Ci to zrobił. - podniósł ton. - Nikt . -burknęła i pospiesznie wyszła z sali. Gabryś wypytał o wszystko Ninę. Wied

Serce Lilki zabiło mocniej. Chwyciła dłoń przyjaciółki. - Zuzka, kto ? - zapytała drżącym głosem. - Nikodem. Lilu spuściła głowę. - On tu był.. Krzyczał, odgrażał się. Mówił, że takie ścierwo jak ja nie zasługuje na to by żyć. Mówił, że jeszcze go popamiętam.. - płakała. - Nie przejmuj się. On tylko Cię straszy. Nie możesz się nim przejmować, rozumiesz !? Nie pozwolę na to by coś Ci zrobił... - mówiła podniesionym tonem. - Boję się go. - zanosiła się płaczem. - Nie możesz ! - podeszła do okna. - Jeśli będzie trzeba, to zabiję gnoja ! Zabiję ... - powiedziała patrząc przez nie. - Ja musiałam od niego odejść. Musiałam.. - Wiem i dobrze zrobiłaś, że zostawiłaś tego skurwiela ! - Lilu nie mogła pohamować złości. Zuzka nie mogła opanować łez, ręce drżały a głos łamał się bardziej z każdym wypowiedzianym słowem. Lilu spędziła u niej kilka godzin. Siedziały i rozmawiały o przyjęciu urodzinowym, które wyprawione będzie po wyjściu dziewczyny ze szpitala. Śmiały się i wspominały stare dobre

Lilu wyszła na korytarz i usiadła na krześle. Jej ciało drżało a z oczu płynęły łzy. Mocny uścisk Gabriela i dziewczyna powoli wracała do siebie. Pielęgniarka przyniosła jej jakieś proszki aby się uspokoiła. Popiła wodą z kubka i wstała. Bez słowa wyszła przed budynek szpitala i usiadła na wysokich chodach. Nie mogła zostać przed salą ani minuty dłużej, sprawiało jej to za dużo bólu. Lekarze robili wszystko co w ich mocy aby przywrócić akcje serca Zuzy. Lilu siedziała na schodach i wpatrywała się w niebo.  "Proszę Cię Boże. Wiem, że nie jestem idealna, że momentami zachowuję się nieodpowiednio a do Ciebie zwracam się tylko wtedy, gdy coś potrzebuję. Wiem, że nic nie usprawiedliwia tego co robię ale  proszę Cię.. ten jeden raz pokaż, że istniejesz, że mnie słyszysz i możesz wszystko. Błagam Cię nie zabieraj mi jej. Błagam"  - Tu jesteś. Wszędzie Cię szukałem. - usłyszała za plecami.  Szybko otarła płynące po policzkach łzy i odwróciła wzrok. Patrzyła w stronę Gabrysia z wie

- O matko ! Zuzkaaa ! -wydarła się na całe gardło i uklęknęła przed leżącą przy ławce prawie nieprzytomną dziewczyną.  Dławiła się łzami podtrzymując jej głowę i mocno uciskając krwawiący nadgarstek. Gabryś wyciągnął pasek ze spodni i mocno zacisnął go na ręku Zuzy po czym wyciągnął telefon. - Pogotowie ? Przyślijcie szybko karetkę do parku św. Jakuba przy Kwiatowej. Dziewczyna z podciętymi żyłami. Tylko szybko. - mówił podniesionym i drżącym głosem. - Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. - powtarzała przez łzy Lilu. - Zuzia, Zuzia ! Nie zasypiaj. Otwórz oczy ! - krzyczał do niej Gabryś uderzając lekko w policzki. Lilu ściągnęła z siebie bluzę chłopaka i okryła nią przemarzniętą przyjaciółkę. Mocno trzymała jej krwawiący nadgarstek do przyjazdu karetki. Kilka minut, które dla obojga nastolatków były wiecznością. Strach i myśl, że Zuza w każdym monecie może odejść nie dawały spokoju.  - Możesz puścić. Bardzo dobrze się spisałaś. - usłyszała głos sanitariusza. Powolnym krokiem odsunęła

Zdziwienie na twarzy Lilu kiedy weszła do salonu było nie do opisania. Na dużej sofie siedziały dziewczyny. Nina trzymała na kolanach małego pieska. - A wy co tu robicie ? I co to za śliczne maleństwo ? Dziewczyny milczały niewinnie się uśmiechając. - To Twój prezent urodzinowy . - uśmiechnęła się mama. - Miał być dopiero jutro, ale jakoś tak wyszło ... - nie zdążyła dokończyć a Lilka już wpadła jej w ramiona.  - Dziękuję, dziękuję dziękuję . - krzyczała na całe gardło. - Moje maleństwo. - wzięła szczeniaka na ręce i wycałowała Dziewczyny siedziały cicho przyglądając się Lilu, która cieszy się jak małe dziecko. Jeszcze dłuższą chwilę goniła się z małą białą kuleczką po domu. Psiak nie mógł utrzymać równowagi i często wpadał w poślizg na drewnianej podłodze salonu. Po wygłupach z nowym domownikiem dziewczyna usiadła na fotelu. - No to co Wy tu robicie ? - zapytała z uśmiechem na ustach. - Przyszłyśmy wypytać co i jak i pomóc Ci przygotować dom do jutrzejszej imprezki. - oznajmił

Wskazówki zegara wskazywały dopiero 13:30 więc Lilu poszła do swojego pokoju. Usiadła wygodnie na łóżku z laptopem na kolanach. Włączyła kilka stron a w tle leciał "Kaczor". Wstała i podeszła do okna nucą "Bez lęku idąc przez życie ku normalności i szczęściu." Uśmiechała się sama do siebie. Jeszcze jedno spojrzenie na zegarek i czas zacząć się przygotowywać. Weszła do garderoby w poszukiwaniu ubrań. - Do jasnej cholery ! - krzyknęła tak głośno, że mama siedząca na terasie w kilka sekund była na górze przed jej drzwiami. - Lilka. Wszystko w porządku. - weszła do pokoju nastolatki - Niee kurcze nie ! Zaraz wychodzę a nie mogę znaleźć mojej białej bokserki. - przebierała szybko w bluzkach. - Tej co ostatnio kupiłaś ? A tak w ogóle to gdzie Ty idziesz ? - zapytała - No teej ! Wychodzę z kolegą na lody do "Stokrotki" - przytaknęła - Jest w koszu na pranie. Ostatnio wybrudziłaś ją naleśnikami. - oznajmiła córce. - No ty chyba sobie żartujesz. I w czym ja ter

Powrót do domu o czwartej nad ranem. Bolące nogi i opadające z sił dziewczyny udały się na górę do pokoju Lilki. Od kilku godzin czekało tam na nie kakao,które już całkiem wystygło i ciastka. Lilu chwyciła dwa kubki i zeszła na dół aby je podgrzać. Za chwilę była już w swoim pokoju. Dziewczyny usiadły na łóżku i popijając kakao wspominały zabawę. - Zuzkaa.... -zaczęła nieśmiało. - Noo ?  - Bo wiesz ... - odstawiła kubek na szafkę - Nie wiem ! Powiesz kurcze o co wreszcie chodzi czy będziesz tak przeciągać . - rzuciła w jej stronę Zuzia. - Widziałaś tego chłopaka ? No wiesz tego wysokiego bruneta z ciemnymi oczami. - Tego co podszedł do Ciebie i zapytał o numer ? - zapytała przyjaciółka. - No no.. Właśnie tego. On... eeee.. Podoba mi się. - nakryła głowę poduszką. - Hahahahhahaa ! Głuptasie. - roześmiała się dziewczyna. - No i z czego się śmiejesz wiedźmo ! - usiadła i stuknęła ją ręką w ramię. - Uważaj czubie bo wyleję przez Ciebie - nadal się śmiała. - A weeeź się ! Idę do łazienk

Czas mija bardzo szybko. Z dnia na dzień Lila staję się starsza. Za kilka dni ma wyprawić swoje 15 urodziny. Po utracie taty przeprowadziła się i zamieszkała z mamą pod Toruniem. Duży biały dom, czarne  frontowe drzwi, balkon, weranda i cudowny ogródek. Dom z daleka przypominał mały pałacyk. Lila od razu po przekroczeniu progu oznajmiła mamie, że jej pokój to ten na poddaszu z małym balkonem. Kobieta kochała swoją córkę i rozpieszczała ją jak tylko mogła. Markowe ciuchy, wycieczki zagraniczne i wszystko czego zapragnęła. Wynajęty projektant wnętrz zaproponował dziewczynie wystrój pokoju. Lilu, bo tak mówili do niej znajomi, miała inną wizję. Od zawsze marzyła o ogromny, wysokim łóżku z metalowymi pręcikami. Ściana nad łóżkiem wytapetowana krwistoczerwoną tapetą w białe wzorki, pozostałe trzy ściany gładko czerwone. Mała szafa ubraniowa na podręczne ciuchy, komoda, stolik, biurko i krzesło - wszystko w śnieżnej bieli. Niedaleko drzwi balkonowych ogromny fotel w czarnym obiciu. Na ścian