ROZDZIAŁ V

- O matko ! Zuzkaaa ! -wydarła się na całe gardło i uklęknęła przed leżącą przy ławce prawie nieprzytomną dziewczyną. 

Dławiła się łzami podtrzymując jej głowę i mocno uciskając krwawiący nadgarstek. Gabryś wyciągnął pasek ze spodni i mocno zacisnął go na ręku Zuzy po czym wyciągnął telefon.

- Pogotowie ? Przyślijcie szybko karetkę do parku św. Jakuba przy Kwiatowej. Dziewczyna z podciętymi żyłami. Tylko szybko. - mówił podniesionym i drżącym głosem.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. - powtarzała przez łzy Lilu.

- Zuzia, Zuzia ! Nie zasypiaj. Otwórz oczy ! - krzyczał do niej Gabryś uderzając lekko w policzki.

Lilu ściągnęła z siebie bluzę chłopaka i okryła nią przemarzniętą przyjaciółkę. Mocno trzymała jej krwawiący nadgarstek do przyjazdu karetki. Kilka minut, które dla obojga nastolatków były wiecznością. Strach i myśl, że Zuza w każdym monecie może odejść nie dawały spokoju. 

- Możesz puścić. Bardzo dobrze się spisałaś. - usłyszała głos sanitariusza.

Powolnym krokiem odsunęła się i mocno wtuliła w Gabriela..

- Jak coś jej się stanie.. - mówiła przez łzy.

Ułożył dłonie na jej policzkach i popatrzył w oczy.

- Nic jej nie będzie, rozumiesz ! - mówił podniesionym tonem.

- Zabieramy ją. Szybko. - oznajmił sanitariusz.

Wyrwała się z uścisku i podbiegła do karetki. Chciała do niej wsiąść ale została szybko odsunięta. Kierowca dał znak chłopakowi aby zabrał Lilu i pozwolił im odjechać. Długo stali bez ruchu. Dziewczyna ocierała bluzą kapiące z policzków łzy. Gabryś objął mocno jej drżące ciało i ruszyli w stronę domu. Kilka minut i oboje ujrzeli mały pałacyk.

- Jezu, co się stało ? - zapytała mama gdy zobaczyła zapłakaną Lilkę.

- Dzień dobry, jestem Gabryś. - nieśmiało przekroczył próg domu i zamknął drzwi.

- Lilka kochanie ! Co się stało ? Gdzie Zuza. - przytuliła szlochającą dziewczynę.

- Zuza jest w szpitalu. - dodał chłopak i spuścił głowę.

- Coo !? - rozległ się krzyk z pokoju Lili

Dziewczyny szybko zbiegły po schodach i okrążyły Lilkę mocno ją tuląc. Płakały razem z nią. Mama rozmawiała z Gabrysiem. Próbowała wyciągnąć od chłopca co się stało. Gdzie znaleźli Zuzkę i do którego szpitala ją zabrali. Potem wykonała telefon aby powiadomić mamę dziewczyny o całej sytuacji. Kobieta znosiła się płaczem przez telefon. Ni była w stanie nic powiedzieć a jedyne co usłyszała mama Lilki to dźwięk upadającego telefonu.

- Zbierajcie się! Jedziemy do szpitala. - oznajmiła ocierając łzę z policzka.

- To ja będę uciekał. - oznajmił Gabryś.

- Niee ! Jedź z nami . Proszę. - złapała go za rękę.

Uśmiechnął się i przytulił ją mocno. Chodź znali się tak krótko miała w nim ogromne wsparcie. W drodze do szpitala było słychać cichy płacz Lilki tulącej się na tylnym siedzeniu do Gabriela. Nina wpatrywała się w okno podobnie jak Liwia. Obie milczały. Dojechali na miejsce. Lilu bardzo bała się ponownego widoku Zuzy. Cały czas miała jeszcze przed oczami tą przeklętą ławkę i zakrwawiony nadgarstek. Wiedziała, że nie będzie jej łatwo. Zebrała w sobie siły i poszła. Chłopak podszedł do recepcji 

- Klika minut temu przywieziono tu dziewczynę. Zuzanna Wilk. Gdzie ją znajdę ? - zapytał.

- Jesteś kimś z rodziny ? 

- Nie ! Ale to ja ja wezwałem karetkę. Powie mi Pani ? Chce ją tylko zobaczyć. - kontynuował.

- Sala numer 5. Tylko nie męczcie jej, jest bardzo słaba. - uprzedziła pielęgniarka.

Wszyscy ruszyli korytarzem pod sale. Im bliżej byli tym bardziej Lilu się bała. Jej serce waliło tak mocno, że odczuwała ból w klatce piersiowej.

-Musze się napić wody. - oznajmiła.

- Usiądź tu, przyniosę Ci. - odpowiedział Gabryś.

Mama i przyjaciółki powiedziały, że pójdą tam zobaczyć co i jak. Czy mama Zuzki już jest. Lilu bez wahania się zgodziła. Gdy odeszły z jej oczu poleciały łzy. Bardzo przezywała tą sytuację. Oparła łokcie na kolanach i zakryła dłońmi twarz.

- Proszę. - powiedział Gabryś wręczając kubek wody.

- Dziękuję. Dziękuję Ci, że tu ze mną jesteś. - delikatnie się uśmiechnęła.

- Nie ma sprawy mała. - puścił oczko.

- Wiesz.. bardzo się boję tam iść... - umoczyła usta w zimnej wodzie.

- Będzie dobrze, zobaczysz. - objął ją ramieniem i przytulił do siebie.

- A teraz już chodź. Zuzka na Ciebie czeka. - uśmiechnął się.

Wstała i razem ruszyli w kierunku sali. Przez szybę od drzwi ujrzała Zuzę. Leżała nieruchomo, była przytomna. Obok niej mama, która mocno ściskała jej dłoń co chwila ją pocierając. Płakała a Zuza coś do niej mówiła.

- Mogę wejść pierwsza ? - spojrzała na siedzące na krzesłach pod ścianą dziewczyny.

Zgodnie kiwnęły głowami na tak. Jeszcze kilka minut czekała aż mama dziewczyny opuści salę. Weszła.Usiadła na krześle i obie z Zuzą się rozpłakały.

- Co Ty zrobiłaś ! Kurwa nawet nie wiesz jak się o Ciebie bałam. - płakała.

- Przepraszam Cię Lilu... - spojrzała na nią.

- Przecież się nie gniewam. Tylko co Ci strzeliło do tego głupiego łba !

- Nie wiem, naprawdę nie wiem . - odwróciła głowę.

- Lilu... - ponownie spojrzała w jej kierunku.

- Co się stało ?

- Przepraszam. Przepraszam, że nie będę mogła być na Twoich urodzinach.. - wyjąkała.

- Są odwołane. Teraz najważniejsza jesteś tu. - uśmiechnęła się.

- Przepraszam...

Na ekranie aparatu do, którego była podłączona Zuza pojawiła się długa ciągła kreska. Lilu szybko wybiegła z sali.

- Lekarzaaaaa !- rozległ się przerażający krzyk na korytarzu szpitala.