ROZDZIAŁ XXVIII

Mama Lilu stała jak wryta na środku salonu. Dłonie drżały jej ze strachu i jedyne co była w stanie z siebie wydusić to "Dzwoń po policję." Lilka bez jakichkolwiek pytań poszła do kuchni po telefon. Weszła z powrotem do salonu i z słyszalnym w słuchawce sygnałem rozglądała się po pomieszczeniu. Wybita szyba, zbity ekran telewizora, potłuczone kryształy i ten przerażający napis na białej sofie.

- Policja, słucham. - odezwał się damski głos.

Lilu pogrążyła się w myślach.

- Halo.. Jest tam ktoś ?  - powtórzyła głośniej.

- Chciałam zgłosić włamanie. -powiedziała osłupiała dziewczyna.

- Adres i pani godność poproszę. 

- Lila Anders, ul. Miodowa 6.

- Za chwilę, ktoś się u państwa pojawi. - oznajmiła kobieta.

- Dziękuję. - powiedziała blondynka naciskając czerwoną słuchawkę.

Odłożyła telefon na stolik i mocno przytuliła się do trzęsącej się ze strachu mamy. Mocno objęła jej drżące ciało i cicho wyszeptała :

- Wszystko będzie dobrze.

Kobieta nie potrafiła hamować łez. Pocałowała córkę w czoło i poszła do kuchni napić się wody. Nalewając szklanka wypadła jej z rąk. Serce biło mocno, a myślach pojawiało się wiele czarnych scenariuszy co do włamania. Uklęknęła nad rozbitym szkłem i dłońmi zbierała małe kawałki.

- Zostaw to mamo. - Lilu pomogła jej wstać i zaprowadziła do sypialni, po czym wróciła i posprzątała z ziemi potłuczone szkło.

Siedząc samotnie w kuchni czekała na przyjazd radiowozu. Po dziesięciu minutach rozległ się dzwonek do drzwi. W progu dziewczyna przywitała dwóch funkcjonariuszy.

- To Pani dzwoniła ? - zapytał jeden z nich.

- Tak. Proszę. - otworzyła szerzej drzwi.

Mężczyźni weszli do środka rozglądając się uważnie na wszystkie strony. Przez kilka godzin w domu dziewczyny byli technicy i inni ludzie, którzy dokładnie sprawdzali każdy mebel, szukali odcisków palców jakichkolwiek wskazówek. Jeden z policjantów przesłuchiwał mamę Lilu. Kobieta była w ciężkim stanie i została do niej wezwana karetka. Dopiero zastrzyk z lekami uspokajającymi coś zdziałał. Drugi z nich przesłuchiwał dziewczynę. Masa pytań i wymagające dokładności odpowiedzi. Co robiła? Czy nic nie słyszała? Czy domyśla się kto to mógł zrobić? Policjant przesłuchując ją i nie mógł uwierzyć w to, że nastolatka nic nie słyszała.

- Zasnęłam coś po piątej byłam tak zmęczona, że naprawdę nic nie słyszałam a około siódmej zerwałam się bo usłyszałam krzyki mamy. Zeszłam i zobaczyłam to.. - powiedziała rozglądając się po salonie.

Funkcjonariusz zanotował, że do włamania doszło między 5:00 a 7:00 rano. 

- Domyślasz się kto mógł napisać coś takiego ? - zapytał wskazując na białą sofę.

Dziewczyna pokiwała przecząco głową.

- Chociaż ... - powiedziała po chwili namysłu.

- Tak ? 

- To znaczy nie wiem, ale mama teraz prowadzi sprawę jednego przestępcy, którego wyrok ma zapaść za kilka dni. No wie Pan jest sędziną.. może to ma na celu zastraszenie jej ? - spojrzała w kierunku siedzącej niedaleko kobiety.

- Zresztą. Udało im się to. Mogą być z siebie dumni.. - spuściła głowę.

Po jej policzkach popłynęły łzy zostawiając za sobą czarne smugi tuszu. Otarła je dłonią i spojrzała ponownie na ten przerażający napis.

- Bardzo Ci dziękuję, to wszystko. - zamknął notes i potarł ramię dziewczyny.

- Musisz wspierać teraz mamę. - dodał i odszedł do swojego kolegi.

- Wiem.. - powiedziała szeptem.

Gdy po kilku godzinach udręki wszyscy niepotrzebni ludzie opuścili już dom, Lilu ponownie położyła matkę do łóżka nakrywając jej ciało kocem. Usiadła w kuchni trzymając przy uchu telefon.

- Babciu, możesz do nas przyjechać. - mówiła łamiącym się głosem.

- Boże, Lilcia co się stało ? - zapytała zaniepokojona staruszka.

- Przyjedziesz? Mama bardzo Cię teraz potrzebuje. - zapytała łkając do telefonu.

- Za kilka minut będę.

Lilu dołożyła telefon i poszła na górę. Stanęła przed lustrem i przemywając twarz lodowatą wodą nadal płakała. Weszła do swojego pokoju i spoglądając na zegarek, na którym dochodziła już 11:15 postanowiła wysłać sms-a Zuzce. 

"Wiem, że miałyśmy iść dziś do tej placówki, ale nie mogę... Nad ranem miałyśmy włamanie... ;c"

Nie minęło kilka minut a już rozmawiała z przyjaciółką.

- Nic Ci nie jest ? Przyjść do Ciebie ? - zadawała pytania nie czekając na odpowiedź.

- Nie nic. Nie obraź się, ale nie chciałabyś tego wiedzieć a poza tym babcia już jedzie. - odpowiedziała.

- Lilu pamiętaj,że ...

- Poczekaj ! - przerwała jej.

Obie zamilkły a Lilu prosiła w myślach Boga, żeby to nie było prawdą. Błagała aby właśnie w tym momencie słuch ją zawiódł.

- Liluuuuuuuuuu ! - ponownie rozległ się przerażający krzyk kobiety.