ROZDZIAŁ XXXIX

Powolnym krokiem doczłapała się do swojego pokoju. Zakłopotana z myślami uciekającymi jak najdalej stąd. Rzuciła torbę na łóżko i rozwścieczona wyszła na balkon. Stanęła na zimnych płytkach przechylając się przez balustradę coraz szybciej łapała powietrze w płuca. Dusiła się jego słowami a w jej żyłach krew płynęła z prędkością światła. Lilu miała ochotę rozwalić wszystko i wszystkich na swojej drodze. Z zaciśniętymi zębami przeklinała zaistniałą sytuację i jej sprawcę.

- Co za pojeb .. boże ! - powiedziała i po chwili wróciła do pokoju.

Na stoliku stał sok pomarańczowy i jej ulubiony kubek w panterkę. Trzęsącymi się ze złości dłońmi nalała do pełna i za jednym razem wypiła wszystko. Usiadła na łóżku i chwyciła telefon. Zuzka, Gabryś, Nina... Nie było w jej kontaktach osoby, z która mogłaby teraz porozmawiać. Gdy ochłonęła zeszła na dół.

- Mamo .. - powiedziała rozglądając się po parterze.

- Jestem na tarasie. - powiedziała głośniej kobieta.

Przekroczyła próg salonu i udała się na taras. Słońce swoimi promieniami ogrzewało jej ciało, padało na twarz powodując delikatny uśmiech. Głęboko westchnęła i usiadła na drugim fotelu. Opuściła go na pół leżąco i chwyciła kolorową gazetę z wiklinowego stoliczka. Mama spojrzała na nią ukradkiem delikatnie unosząc kąciki ku górze. Uwielbiała te sytuacje kiedy blondynka robiła podchody aby z nią porozmawiać.

- No mów.. - powiedziała składając gazetę i kładąc ją na kolanach.

- I co ja mam zrobić, co ?

- Szczerze z nim porozmawiać ? - odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Nie chce z nim rozmawiać, brzydzę się nim. Jak on w ogóle mógł wylecieć z czymś takim.. - podnosiła ton a jej oczy pałały ogromnym żalem i smutkiem.

- Zobacz ile miał odwagi by Ci o tym powiedzieć.. jak teraz musi cierpieć walcząc z odrzuceniem. - powiedziała spokojnym tonem.

- Nie mów tak, zawsze wiedziałaś jak wzbudzić we mnie współczucie. Błagam nie mów mi tak. - prosiła.

Lilu nie mogła wyrzucić z głowy słów mamy. Rozbrzmiewały w jej głowie niczym uwięziona między siatką a szybą okna mucha. Usilnie zaciskała oczy by chodź na chwilę uspokoić myśli. Zaistniała sytuacja przewijała się w jej podświadomości jak stary film, klatka po klatce dążąc do rangi najgorszego koszmaru. Nie mogła nikomu o tym powiedzieć, nie mogła zniszczyć tego co przynosiło szczęście. Bez słowa wstała i wróciła do swojego pokoju szukając na łóżku zagubionego w stercie pościeli telefonu. 

Krótki sygnał.

- Słucham ? - usłyszała jego głos. Ten, który niedawno wyjawił największy sekret.

- To ja. To znaczy Lilu. - jej słowa nie układały się w żadną logiczną całość. Mamrotała coś pod nosem próbując nawiązać do tematu.

- Myślałem, że mnie znienawidzisz .. - przerwał jej cicho.

- Paweł, bo Ty chyba za dużo sobie wyobrażasz. Ja nie wiem czy to moja wina, że tak się potoczyło. Czy ja dawałam Ci jakieś nadzieje ? 

Nie odezwał się. Milczał a do uszu dziewczyny dobiegał tylko cichy oddech.

- Dawałam ? No powiedź. Jeśli tak to przepraszam. - powiedziała.

- Nie przepraszaj. Nie masz za co przepraszać takiego człowieka jak ja. Człowieka, który próbuje rozwalić Twoje szczęśliwe życie próbując choć trochę uszczęśliwić swoje. Nie przepraszaj. - powtórzył.

- Nie mów tak. Chce to wyjaśnić.. rozmowa z pewną osobą coś mi uświadomiła.

- Rozmawiałaś z Gabrysiem albo Zuzką ? - w jego głosie dało się wyczuwać ogromny strach.

- Nie nie.. Bo wiesz, nie zawsze jest tak jak tego chcemy. Tylko nie rozumiem jednej rzeczy. Jak to się mogło w ogóle stać. Przecież Ty.. Ty i Zuzka jak dla mnie para idealna, czemu tak ją oszukiwałeś ?  ehh. Oszukiwałeś.... oszukujesz nadal.

- To nie tak .. to nie tak jak myślisz. - próbował się tłumaczyć.

- Taa.. zawsze jest nie tak jak myślę.- bąknęła.

- Lilu posłuchaj. Ja bardzo Lubię Zuzię. Jest naprawdę piękna, czarująca i ma mnóstwo zalet , ale ...

- alee. ? - powtórzyła.

- Ale jest całkowitym przeciwieństwem Ciebie. Zuza to szalona dziewczyna, która ciągle musi mieć podniesioną adrenalinę i wiem, że to co do mnie czuje to nie jest zwykła przyjaźń.. Popełniłem błąd.

- Błąd ? - zapytała nie wiedząc co ma na myśli.

- Błąd, że pozwoliłem na to aby się we mnie zakochała, uzależniła od mojej osoby. Teraz wiem, że potrzebuję kogoś takiego jak Ty. Kogoś ułożonego kto zna swoje miejsce w tym podłym świecie. Kto pomimo tego, że dzieje się źle zawsze jest uśmiechnięty i zaraża tym wszystkich w koło. Wiem, że potrzebuję Ciebie.

- Nie mów tak. Nie możesz rozumiesz. Nie możesz tak mówić. - niezdarnie mamrotała w pośpiechu.

- Taka jest prawda. Wiesz Lilu... Cieszę się, ze Ci o tym powiedziałem, że zdobyłem się na odwagę. Szanuję Twoją decyzję i rozumiem, że jedynym człowiekiem z jakim chcesz teraz być jest Gabryś. Już nie będę Cię męczył ani zawracał głowy swoją osobą.

- Już zawróciłeś ... - wtrąciła ledwie słyszalnie.

- Coś mówiłaś ?

- Nie nie zdawało Ci się. - odchrząknęła.

- Mogę Cię o coś poprosić ? Może to jest i głupie... ale spróbuj się w niej zakochać. Ona da Ci więcej szczęścia niż ja. Tylko spróbuj, pozwól jej, żeby się przed Tobą w pełni otworzyła. Ona naprawdę jest czułą i kochającą osobą a, że momentami gra bohatera.. taka już jest. Miała wiele problemów i myślę, że z czasem Ci o nich opowie, że po tym co usłyszysz poznasz prawdziwą Zuzkę. - mówiła naprawdę przkonująco.

Jako jedyna znała rudzielca jak nikt inny. To jej zawsze się zwierzała ze swoich problemów to u Lilu zawsze znajdowała wsparcie. Wiedziała, że o każdej porze dnia i nocy znajdzie u niej ukojenie, że zawsze bez względu na sytuację blondynka jej pomoże.

- Postaram się. - powiedział. 

- Starajmy się podchodzić do tego z dystansem. Nie unikajmy się.. nie chce, żeby którekolwiek z nich nabrało jakiś podejrzeń, nie chce tego wszystkiego popsuć. Proszę.

- Będzie tak jak chcesz. - potwierdzał wszystkie słowa dziewczyny głębiej się w nie nie wdrażając.

- Na pewno ? 

- Tak. 

- Jeszcze raz przepraszam Lilu, cześć. - rozłączył się a w aparacie rozległ się pikający dźwięk.

- Cześć. - westchnęła rzucając telefon ponownie w otchłań łóżka.

Kątem oka spojrzała na zegarek gdzie wskazówki układały się w równą piętnastą. Ponownie zeszła do mamy, która teraz siedziała w salonie przed telewizor oglądając powtórkę jakiegoś serialu. Ułożyła się koło niej głowę kładąc na jej kolanach.

- Chyba załatwione.

- Jestem z Ciebie dumna kochanie. - powiedziała głaszcząc ją po głowie i mocno do siebie przytulając.