ROZDZIAŁ LIV

Nina spojrzała na Zuzę a potem Lilu.

- Ale co Ci mama powiedziała ? - zapytała.

- Że wytłumaczy mi wszystko jak przyjedzie. 

- Może nie ma się czym martwić. - chwyciła jej dłoń Zuza.

- Niee.. Była jakaś taka smutna, niespokojna.. Mam tylko nadzieję, że nie chodzi znowu o jej pracę.. - posmutniała.

Wszyscy siedzieli i zastanawiali się co się mogło stać.

- No nic.. zostaje mi tylko cierpliwie czekać i modlić się by to nie było coś złego.

Dziewczyny uśmiechnęły się dodając tym otuchy przyjaciółce. Rozmawiali jeszcze chwilę o tym co się stało wczoraj. Nastolatka w wielkim skrócie opowiedziała im cały przebieg zdarzeń. Pominęła fakt, że pocałowała Filipa. Uznała, że lepiej będzie tego nie mówić. Różne były reakcje gdy skończyła.

- On Cię naprawdę kocha ! Wiem co mówię.. - rzucił Fabian.

- Taa. - potwierdziła nastolatka patrząc na reakcję przyjaciółek.

- Liluu.. - westchnęła Nina.

- Wiem. Nie musisz nic mówić, naprawdę. 

Do sali weszła Anna.

- Dzień dobry młodzieży. - przywitała się i podeszła do Lilu.

- Dzień dobry. - odpowiedzieli odwzajemniając uśmiech.

- Jak Twoja głowa kaskaderko ? 

- Bardzo śmieszne. - uśmiechnęła się Lila.

- Głowa ? - zapytała Zuza

- Taak, głowa. - Anna odwróciła się w stronę nastolatki

- Twoja przyjaciółka skała z łóżka na główkę.. wiesz, pewnie myślała, że na basenie jest czy coś. - dodała puszczając oczko Zuzi.

- Pani Aniu... - powiedziała błagalnym tonem Lilu.

- Ale z jej pamięcią wszystko dobrze, bo pamięta moje imię. - uśmiechnęła się.

Wszyscy uśmiechnęli się a atmosfera zrobiła się luźniejsza.

- Będę musiała Was pożegnać. Zabieram Waszą koleżankę na badania, żeby sprawdzić czy może wrócić dziś do domu. - oznajmiła.

Pielęgniarka wyszła a tłum pożegnał się z siedzącą na łóżku nastolatką.

- Pisz, dzwoń, informuj o wszystkim ! - rzuciła Zuza posyłając jej buziaka.

- Okej, okej.

Anna wróciła do sali z wózkiem.

- Siadamy i kierunek badania. Pan Doktor już na Ciebie czeka.

- A mogłybyśmy jeszcze na chwilę zajrzeć do Filipa? - spojrzała na nią.

- Są u niego rodzice.. i jakaś dziewczyna.

Mina blondynki zrzedła ale nadal chciała tam pójść.

- Nie muszę tam wchodzić.. Chciałabym go tylko zobaczyć, nawet przez szybę. 

- Dobrze.. ale tylko chwilę. Pamiętaj, że lekarz na nas czeka. - poinformowała i pchnęła wózek ku drzwiom.

- Dobrze. Dziękuuuję. - uśmiechnęła się.

Znowu ten długi biały korytarz i drzwi od sal w równych od siebie odstępach. Dziwne uczucie, którego w żaden sposób nie potrafiła opisać. Coś pomiędzy strachem a smutkiem, coś bardzo dziwnego co targało nią bardzo mocno. Sala Filipa - z daleka dochodziły odgłosy rozmowy. Podniesiony ton taty i ten błagalny, nieco ciszy jego mamy. Przez szybę obserwowała jak mężczyzna nerwowo chodzi po sali, jak Filip z mamą ocierają twarz z łez. Z słonych połyskujących od słońca kropli. Kilka minut przyglądała się jemu, tylko jemu. Zauważył ją i palcem wskazał na szybę. Pani Beger wstała z krzesła i wyszła za drzwi na korytarz.

- Dziękuję Ci ! Bardzo Ci dziękuję.. gdyby nie Ty.. - płakała mocno ściskając siedzącą na wózku Lilu.

Dziewczyna obróciła głowę w stronę łóżka Filipa i delikatnie się uśmiechnęła. Spojrzał na nią odwzajemniając gest.

- Dziękuję. - ojciec Filipa wyciągnął dłoń.

Podała mu ją próbując się uśmiechnąć lecz nie do końca jej to wyszło. W głowie cały czas miała zakodowaną nienawiść mężczyzny do jej osoby z przed kilku lat. Zawsze uważał, że Lilu nie jest odpowiednią osobą dla jego cudownego i idealnego syna.

- Przepraszam, ale muszę ją zabrać na badania. - przerwała Anna.

- Coś poważnego ? - zaniepokoiła się mama Filipa.

- Nie.. rutynowa kontrola przez wypisaniem.

Pielęgniarka wraz z nastolatką udały się do gabinetu. Godzinne badania i masa wkutych igieł. Wróciła do sali, w której czekała już na nią mama. Widok kobiety wzbudził w Lilu radość, ale kiedy się odwróciła uśmiech zniknął.

- Liluu.. - mocno przytuliła córkę płacząc.

- Mamo ! Nie płacz.. nic mi nie jest, naprawdę. Pani Ania może Ci to potwierdzić..

- Bardzo się cieszę.. bardzo. - usiadła na krześle przyglądając się jak pielęgniarka zabiera wózek i wychodzi z sali.

Blondyna usiadła na łóżku i patrzyła na smutną matkę.

- Więc co jest... ? Bo, że nie płaczesz z mojego powodu to już wiem.

- Od września mamy nowego lokatora.

- Znalazłaś sobie kogoś i mi nie powiedziałaś !? - podniosła ton.

- Nie kochanie.. zamieszka z nami Maggie.

- Nie rozumiem.

Oczy kobiety ponownie się szkliły. 

 Zdjęcie Margaret (Maggie), możecie zobaczyć w zakładce "Główni Bohaterowie"