ROZDZIAŁ LXXVIII

Punkt piętnasta gdy Lilu weszła do parku. Kilka kroków jedna alejka dalej i fontanna przy, której czekał na nią chłopak. Stanęła trochę dalej udając, że szuka telefonu.. Postawna sylwetka, kasztanowe włosy - przystojny. Wzięła głęboki oddech i podeszła. Usiadła na ławce bez słowa, czując jak dym papierosowy drażni jej nozdrza.

- Cześć. - powiedziała cicho.

Spojrzał na nią nie odpowiadając. 

- To na mnie czekasz. - dodała.

Jego wzrok ponownie skierowany został na twarz nastolatki.

- Czego chcesz ? - spojrzał przed siebie wypuszczając dym.

- Porozmawiać..

- Mamy o czym? Przecież ja Cię nie znam.

- Lila.. Lila Anders. - wyciągnęła dłoń w jego kierunku a jego wzrok był  jakby przestraszony.

- Tak jestem córką sędziny, która prowadziła Twoją sprawę. - uprzedziła jego pytanie.

- Nie chce o tym gadać, jestem niewinny! - chciał się podnieść.

- Wiem. - złapała go za ramię gestem, który spowodował, że ponownie obok niej usiadł.

- Chcę Ci tylko pomóc. Nie wierzę w to, że moja mama mogłaby się pomylić.. A poza tym nie można skrzywdzić kogoś kogo się kocha, prawda? - przeszyła go wzrokiem tak jakby do końca mu nie wierzyła.

- Kochałem Anię, nadal ją kocham! Czemu Wy wszyscy mi nie wierzycie.. Obiecałem sobie, że znajdę tego gnoja i go zabiję. Rozumiesz!? Odebrał mi cześć serca, motywację do życia. Zabiję go. Okej, może nie byłem do końca szczery w sądzie. Okłamałem Twoją mamę bo ukradłem ten samochód.. spanikowałem rozumiesz? Ale jej nie zabiłem!- cały czas mówił podniesionym tonem.

- Wierzę Ci, ale wiesz, że śledztwo toczy się dalej i prędzej czy później wyjdzie na jaw to, że jednak ukradłeś ten samochód. I uwierz mi, że lepiej będzie dla Ciebie jak się przyznasz.. masz szanse na łagodniejszy wyrok. - uświadomiła go.

- Mam to gdzieś. Mogę iść za to siedzieć i tak nie mam po co tu żyć. Pójdę do paki albo za to albo za morderstwo tego gnoja. Ale na pewno nie wrobią mnie w śmierć mojego misia. - spuścił głowę wypowiadając ostatnie słowa.

Lilu westchnęła kładąc dłoń na jego ramieniu. Milczała czekając aż chłopak ogarnie targające nim emocje. Po chwili podniósł wzrok i znowu skierował go na blondynkę.

- Nie rozumiem jak chcesz mi pomóc? Po co? 

- Podejrzewam, że zrobił to twój przyjaciel. Wiem wiem.. mocne słowa ale czytałam akta sprawy, które mama wyjątkowo przyniosła do domu...

Chciał coś powiedzieć kiedy nastolatka kontynuowała nie dając mu szansy zabrania głosu.

- Wiem nie powinnam.. Daniel podejrzewają go ale nie mają znacznych dowodów.. - skończyła.

Chłopak był w szoku. Nie mówił nic a po chwili wyciągnął i odpalił kolejnego papierosa.

- To nie możliwe rozumiesz!? Znam go od dzieciaka, przyjaźnimy się. Nie zrobiłby tego.. - zapewniał niewinności swojego przyjaciela.

- Daniel. Nie rozumiem tylko jednego. Moja mama nie podejmuje takich decyzji bez twardych dowodów. Wszyscy byli w szoku, że Cię uniewinniła bo dowody wskazują na to, że to Ty... Ty a drugim podejrzanym jest Ernest. Tylko Ty masz tą gorszą sytuację bo są Twoje odciski na nożu. Sprawca był sprytny.

- Szczerze też myślałem, że pójdę siedzieć. Zawdzięczam Twojej mamie wszystko, jako jedyna mi wierzy i wiesz co.. zazdroszczę Ci tego, że ją masz. Ja swojej nigdy nie poznałem. - zamilkł.

- Przykro mi. - powiedziała półszeptem. 

- Żyje. Ojciec mówi, że tamten facet stwarzał jej dogodniejsze warunki i pozwolił jej odejść bo ją kocha. Zresztą nieważne. - ponownie zawiesił głos.

Siedzieli w milczeniu. Kiedy Daniel nagle wyciągnął rękę do Kimi'ego.

- Anka ma podobnego. Tylko, że jest calutki czarny. Mieszka teraz ze mną.. jej mama powiedziała, że Ania by tego chciała. - po jego policzku spłynęła łza.

- Nie zrobiłeś tego.. za bardzo ją kochałeś.

- Kocham. - poprawił nastolatkę.

Lekko się uśmiechnęła. Założyła nogę na nogę i przytknęła plecy do oparcia ławki. Siedziała i czekała aż chłopak poskłada myśli. Sama wie jak trudno jest pozbierać się po śmierci bliskiej osoby. Dziesiątego października minie rok kiedy zginął jej kochany tatuś. Swoje myśli skierowała w tą stronę a niekonrolowanie po policzku słynęła łza.

- Ej mała stało się coś? - spojrzał na nią.

- Coś mi wpadło do oka. - szybkim ruchem sięgnęła do torby po chusteczkę i wytarła łzy i wilgotne oczy.

Roześmiał się. Spojrzała na niego zmieszanym a jednocześnie pytającym wzrokiem.

- Rozmazałaś się. - uśmiechnął się i lekko palcem otarł ciemną smugę pod okiem.

Lekko się zawstydziła.Wstała i wyrzuciła chusteczkę do śmietnika. Wróciła i usiadła w tym samym miejscu a na kolana wzięła Kimi'ego.

- Więc mówisz, że to on? - spytał ponownie z niedowierzaniem. 

- Mówię tak jak jest. Pewności nie ma nikt. - odpowiedziała.

- Jeśli to on to przysięgam, że go zabiję. - w głosie pojawiło się zwątpienie, że przyjaciel jest niewinny. 

- Ale.. nie zauważyłeś nic niepokojącego?

- Dogadywali się raczej dobrze.. jak zwykli znajomi. Często przebywali w swoim towarzystwie ze względu na to, że Erni to mój przyjaciel a Anka.. - zamilkł.

- No tak.. - przytaknęła.

- Chociaż.. - zamiesił. - Ale nie..

- Co ? - dociekała Lilu.

- Ostatnio ze sobą nie gadali. Anka mówiła, że wkurza ją zachowanie Ernesta.. że strasznie się zmienił tak jakby miał żal do niej o to, że ze mną jest.

- Był zazdrosny?

- Nie wiem.. ale chyba by czegoś takiego nie zrobił .. no kurde nie on!.

- A może coś ich łączyło.

- Oszalałaś !? - podniósł ton na dziewczynę.

- Anka by mi nigdy tego nie zrobiła.. - dodał już nieco łagodniej ale nadal zdenerwowany.

- Anka może nie.. - dała mu tym stwierdzeniem dużo do myślenia.

- Ernest.. on spędza ze mną teraz strasznie dużo czasu, robi wszystko, żebym jakoś spróbował normalnie żyć.. pozbierać się. Ciągle mówi, że muszę o tym zapomnieć.. - przeanalizował jeszcze raz ostatnie zdanie i wbił w swój wzrok w dziewczynę. 

Lilka nie powiedziała nic. Chłopak siedział i cały czas powtarzał "Nie to nie on.", "To nie możliwe.", "Przecież to mój przyjaciel."

- Musisz to wszystko powiedzieć na następnej rozprawie. - rzuciła.

Chciał odpowiedzieć kiedy z jego kieszeni rozległ się dźwięk telefonu. Wyciągnął go i odebrał.

- Tak? Nie tato nic mi nie jest.. Naprawdę wszystko w porządku.. Tak.. - chwilę zamilkł słuchając słów ojca. 

- Siedzę w parku z koleżanką.. Nie nie pije wszystko jest okej. Niedługo wrócę tylko ją odprowadzę.. - powiedział znowu wsłuchując się w swój autorytet.

- No pa, do zobaczenia. - rozłączył się i schował telefon.

Lilu uśmiechnęła się.

- Widzę, że wiesz jak to jest mieć opiekuńczych rodziców.

- Mamę. - poprawiła. - Tak - uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

Westchnął.

- Muszę wracać.. chodź odprowadzę Cię. - wstał i spojrzał na Lilu.

- A w którą stronę idziesz potem ? - zapytała.

- Do miasta..

- To wychodzi na to, że ja odprowadzę Ciebie bo idę jeszcze do przyjaciółki. - posłała mu uśmiech.

- Na pewno ?

- Tak. - odpowiedziała zdziwiona.

Uśmiechnął się. Powolnym krokiem szli w stronę miasta rozmawiając jeszcze o nurtującym chłopaka temacie. Nie wiedzieli, że są obserwowani dopóki Lilu nie dostała sms-a. Rozejrzała się nerwowo co nie umknęło uwadze nastolatka.