ROZDZIAŁ XXXI

Usiadła po turecku na łóżku czesząc szczotką splątane włosy. Gabryś usiadł na przeciwko niej delikatnie unosząc kąciki ku górze.

- Na co się gapisz ? - spojrzała na niego kontynuując czynność.

- Zgadnij. - uśmiechnął się jeszcze bardziej.

- Noo weź.. jak potwór wyglądam. - bąknęła zasłaniając mu dłonią oczy.

- Ehem. Śliczny potwór z Ciebie. - zabrał jej rękę z swojej twarzy i delikatnie pocałował.

Uśmiechała się odpychając go rękoma. Spojrzał na nią przeszywającym wzrokiem i ponownie się nachylając.

- Dzieciaki kolacja ! - rozległo się ledwo słyszalne wołanie babci.

Lilu wymknęła się pod łokciem bruneta i stając już przy drzwiach krzyknęła do krzątającej się na dole w kuchni kobiety, że schodzą. Spojrzała na Gabrysia, który siedział na końcu łóżka patrząc w jej kierunku z grymasem na twarzy.

- No co tak siedzisz ? Chodź, że już ! - otworzyła białe drzwi pokoju.

Milczał.

- No leziesz głupku czy nie ? - zapytała patrząc na niego.

Zero reakcji chłopaka wyprowadziło Lilu z równowagi. Podeszła do niego i chwytając za rękę szarpnęła ku drzwiom. Przyciągnął ją do siebie tak blisko, że z trudnością łapała oddech. Ich serca biły teraz wspólnym rytmem a splątane dłonie dawały ciepło i bezpieczeństwo, którego dziewczynie tak bardzo brakowało.

- Kolacja. - powiedziała ostatnim złapanym w płuca haustem powietrza.

Zwolnił uścisk dając jej możliwość swobodnego oddechu. Serce przyśpieszyło a krew płynęła żyłami niczym rwąca rzeka. Pociągnęła go za rękę kierując się ku wyjściu ale znowu  jej na to nie pozwolił. Delikatnie pocałował jej usta.

- Teraz możemy iść na tą kolację. - uśmiechnął się prowadząc ją na dół.

Szła za nim jak dziecko nieuważnie stawiając kroki na poszczególnych stopniach. Chwiała się i chichotała za jego plecami opierając na jego barkach swoje dłonie.

- Bo spadniemy. - powiedział stanowczym tonem łapiąc się metalowej poręczy.

- Oj tam oj tam !

- Nie żadne oj tam.. - objął ją i siłą z ciągnął z ostatniej schody.

Oboje weszli do kuchni i usiedli przy ogromnym stole w ciszy jedząc posiłek. Gdy odchodzili i grzecznie podziękowali staruszce za przygotowanie na jej twarzy pojawił się szczery uśmiech wdzięczności. Oznajmiła im również, że pokój dla Gabrysia jest już przygotowany. Chłopak uśmiechnął się i ponownie podziękował miłej Pani. Wrócili na górę i rzucili się na łóżko włączając telewizor. Kilka kanałów bezsensownych reklam aż w końcu coś co zaciekawiło ich oboje. Wieczór spędzony na oglądaniu taniego romansidła w objęciach najukochańszego człowiek to coś na co długo czekała. Napisy końcowe, buziak na dobranoc i upragniony sen po tak męczącym do granic możliwości dniu.

- Wstawaj ! - nachylił się nad nią gładząc palcem jej nos. 

- Nieeee ! - bąknęła nakrywając twarz kołdrą i odwracając się do niego plecami.

- Ej kocie, zgadnij kogo widziałem na dole.. - powiedział siadając na łóżku.

Spojrzała na niego odkrywając czerwoną pościel. Jej promieniejąca twarz mówiła sama za siebie.

- Która godzina ? - zapytała patrząc w jego ciemne tęczówki.

- Dochodzi dziesiąta. - uśmiechnął się.

- Mamaaaa ! - wrzasnęła i wyskoczyła z łóżka jak oparzona.

Serce waliło jej jak dzwon a nogi uginały się gdy zbiegała po schodach. Na dole rozejrzała się po otaczających ją pomieszczeniach i z uśmiecham na ustach wpadła do sypialni rzucając się wstającej z krzesła kobiecie. 

- Tak bardzo Cię kocham ! - powiedziała chowając zapłakaną twarz w jej ramionach.

Nie tylko jej poleciały łzy. Matka mocno ją ścisnęła cicho szepcząc do ucha te same słowa. Stały tak w objęciach kiedy drzwi uchyliły się a w nich pojawił się Gabryś.

- Miło znowu Panią widzieć. - powiedział delikatnie unosząc kąciki ku górze.

- Bardzo Ci dziękuję Gabrysiu, bardzo. - odwzajemniła uśmiech pocierając ramiona córki.

- No to co .. śniadanie ? - dodała obejmując dzieciaki i prowadząc do kuchni.

Jej wymuszony uśmiech dało się wyczuć od razu. Udawała, że wszystko jest dobrze a w duchu martwiła się każdą otaczającą ją sytuacją. Dzwoniący do drzwi facet, który pomylił domy wzbudził w niej ogromny strach. Cały czas potwornie się bała chodź próbowała to ukryć przed resztą domowników.

- Do widzenia. - powiedział głośniejszym tonem stojący już przy drzwiach chłopak.

- Już nas opuszczasz ? - zapytała kobieta wychylając się ze swojego pokoju. 

- Tak tak.. Brat dzwonił, że ma ważną sprawę do załatwienia na mieście i że potem mnie potrzebuje. Jak mus to mus, ale o czternastej znowu Panią pomęczę. - odpowiedział.

Kobieta roześmiała się i pożegnała z brunetem po czym schowała się z powrotem do swojego salonu. Nastolatkowie jeszcze kilka minut stali w przedpokoju żegnając się. Lilu była niepocieszona tym, że już musi iść.

- Tylko nie tęsknij, za trzy godziny znowu się widzimy. - roześmiał się mocno tuląc ją do siebie.

Pocałowała go i odprowadziła do drzwi. Stała w progu patrząc jak idzie w stroną furtki. Odwrócił się.

- Jakby co to pamiętaj dzwoń. ! - krzyknął i odszedł.

Uśmiechnęła się zamykając na klucz duże czarne drzwi. Wróciła do pokoju i usiadła w dużym fotelu odwróconym w stronę grzejącego słońca. Przymknęła oczy ciesząc się smakiem jego ust.