ROZDZIAŁ XXXVIII

Z doły dochodziły jeszcze szmery rozmowy z przybyłym niespodziewanie gościem. Odgłos kroków na schodach i delikatnie puknięcie palcem w drzwi.

- Proszę. - rzuciła Lilu patrząc w kierunku drzwi.

- Siema.

- eee.. cześć.  A co Ty tu robisz ? - usiadła i popatrzyła na chłopaka.

- Mam małą sprawę.

- Zuza jest z Tobą ? - zapytała i wskazała na fotel dając Pawłowi do zrozumienia, że może usiąść.

- Nie nie, jestem sam. - usiadł i delikatnie się uśmiechnął.

- A więc ?

- A możemy się przejść ? Dasz się wyciągnąć na jakieś lody ? - powiedział zachęcająco.

Uśmiechnęła się i wyszła z łóżka udając się do garderoby.

- Gabryś to by mnie chyba zabił wiedząc, że paradujesz przede mną w majtach. - powiedział głośniej aby usłyszała.

Wychyliła się z pomieszczenia i roześmiała po czym wróciła do wyszukania jakiś ubrań.

- Ale on ma szczęście ..

- Co mówiłeś .. ? - krzyknęła

- Nic nic.. Mówiłem, że czekam.

Kilka minut i była gotowa. Zaczesała niezdarnego koka, pociągnęła tuszem rzęsy, chwyciła torbę, telefon i zeszli na dół. Zanim Lilu rozsznurowała i wciągnęła trampki Paweł zdążył odpisać na sms-a Zuzi. Nie powiedział jej, że jest u Lilu, skłamał odpisując, że idzie na stadion popatrzeć jak chłopacy grają mecz.

- Idziemy ? - zapytał chowając telefon do spodni.

- Tak tak.. tylko powoli.

Podeszła do drzwi, które zostały otwarte przez Pawcia. Posłała mu uśmiech i delikatnie przekroczyła próg domu. Łapiąc się poręczy skakała po jednej schodzie w dół. Potem powoli za furtkę i kierunek budka z lodami.

- Więc o czym chciałeś ze mną porozmawiać. - spojrzała na niego powoli krocząc przy jego boku. 

Spuścił głowę i dłuższą chwilę milczał. Lilu nie naciskała na blondyna. W spokoju czekała aż odważy się wydusić z siebie słowa. Gdzieś tam w głębi szczupłego i opalonego ciała czuła, że to będzie poważna rozmowa. Taka, na którą nie da się w żaden sposób przygotować. Głęboko westchnął i spojrzał głęboko w jej tęczówki.

- Chcesz pogadać o Zuzce tak ? - uprzedziła jego słowa.

- Chcę pogadać o nas. - powiedział.

- O Was ? Tak się cieszę, że traktujesz to poważnie naprawdę . - uśmiechnęła się do niego lecz nie otrzymała tego samego w zamian.

- Nie Lilu. O Tobie i o mnie. -spojrzał na nią po czym złapał jej dłonie i przyciągnął ją do siebie.

- Lilu.. ja chyba .. Ja chyba czuję do Ciebie coś więcej.

- Co Ty robisz ? Co Ty w ogóle do mnie mówisz ? Oszalałeś !? - wrzasnęła dosuwając się od niego.

- Wiedziałem, że tak zareagujesz .. - patrzył na nią z daleka.

Obserwował swoimi tęczówkami jej zbłąkane spojrzenie. Jak dłońmi pociera skrzyżowane ręce. Jak te słowa wyprowadziły ją z równowagi powodując złość i zakłopotanie jednocześnie.

- Oszalałeś .. - powtórzyła nico ciszej siadając na pobliskiej ławce.

Usiadł koło niej próbując ją dotknąć.

- Nie siadaj tu ! Nie siadaj koło mnie i mnie nie dotykaj. - podniosła ton.

Serce nierównym rytmem zagłuszało panującą ciszę. Siedziała nie wydobywając z siebie żadnego dźwięku. Po dłuższej chwili wstała, spojrzała na siedzącego na drugim końcu ławki Pawła.

- Lepiej będzie jak o tym zapomnimy. Jak uznamy, że całej tej sytuacji nie było.

- Nie .. Zrozum mnie Lilu.. Nie potrafię ! - podszedł do niej bliżej lecz zaraz się odsunął.

- Nie kocham Cię. Nie będę z Tobą. Mam chłopaka, który jest Twoim przyjacielem i którego kocham najbardziej na świecie. - znowu podnosiła ton.

- A co z Zuzą.. jak Ty to sobie wyobrażasz.. Ona Cię kocha. - kontynuowała.

Milczał. Przewracając oczami nie powiedział nic.

- Jesteś palantem. Zastanów się nad sobą ! A jak już się ogarniesz to załatw z Zuzą to tak, żeby znowu nie musiała się włóczyć po psychologach. Cześć !- chwyciła leżącą na ławce brązową torbę i ruszyła w stronę domu. 

Szła szybkim krokiem nie zwarzając na ból rozciętej przez szło stopy. Został tam sam. Siedząc na ławce chował twarz w dłoniach. po Kilku minutach wstał i z całej siły kopiąc stojący przy niej śmietnik ruszył w przeciwną stronę niż dziewczyna. Lilka wróciła do domu. Weszła do pałacyku trzaskając z ogromną siłą drzwiami. Zdjęła tenisówki. jedna z nich była cała zakrwawiona a z różowej skarpetki można było wycisnąć krew.

- Stój ! -wrzasnęła mam na widok rozwścieczonej córki.

Spojrzała na nią i usiadła na schodzie ściągając brudną skarpetkę.

- Mówiłam Ci żebyś uważała ! Mówiłam !? - krzyczała w jej stronę.

Blondynka nie odpowiedziała nic. Podniosła się ze schodów i odwróciła się chcąc wejść na piętro.

- Gdzie leziesz !? Siadaj tu i się nie ruszaj. - złapała córkę za ramię pomagając jej usiąść.

Kobieta poszła po wodę utlenioną, gazę i bandaż. W kilka minut jak opatrzyła ranę, która przybrała rozmiary większe o dwa razy niż przed wyjściem. Dziewczyna nie odzywała się do niej aż do momentu kiedy skończyła i zapytała czy coś ją goniło.

- Idiota. który wyznał mi, że coś do mnie czuje. - podniosła się i weszła na górę pozostawiając matkę w niezręcznej ciszy.