ROZDZIAŁ L

Leżała na kozetce, z której szybko się uniosła. Spuściła nogi, stanęła na ziemi lecz zaraz upadła.

- Nie tak szybko. - powiedziała pielęgniarka podnosząc ją z ziemi.

- Ja muszę do niego, muszę. - mówiła z błagalnym tonem w głosie.

- Pamiętasz coś ? 

- Wszystko ! Niech mnie Pani do niego zaprowadzi. - błagała.

- Proszę weź to i popij. - wręczyła jej niebieską tabletkę i kubek z wodą.

Wykonała polecenie i ponownie chciała wstać. Zielone tęczówki skierowane na nastolatkę mówiły "Co ty wyprawiasz.." Kobieta kiwała głową.

- Poczekaj tu chwilkę, dobrze ? - powiedziała patrząc na Lilu.

Nie odpowiedziała, nie pokiwała twierdząco głową tylko siedziała wbijając wzrok w plakietkę z imieniem.

- Dobrze ? - powtórzyła i posłała uśmiech.

- Taak.- odpowiedziała cicho.

Po piętnastu minutach do sali weszła druga kobieta pchając przed sobą wózek. 

- Ty jesteś Lilu ? - zapytała spoglądając na nastolatkę i wyciągając do niej dłoń, której nie chwyciła.

- Tak. - odpowiedziała zmieszana błądząc wzrokiem po drzwiach w poszukiwaniu poprzedniej pielęgniarki

- Mam Cię zawieść do chłopaka, chodź. - podała jej rękę.

- To nie mój chłopak. - odpowiedziała i chwyciła dłoń w drugiej trzymając torbę.

Kobieta w białym fartuchu uśmiechnęła się. Lilu jechała szerokim, białym korytarzem mijając śliczne drewniane drzwi z numerami. Sala za salą ciągnęły się jak w jakimś biurze. Windą na górę. Gdy drzwi się otworzyły jej oczom ukazała się Ania - poprzednia pielęgniarka.

- Jest bardzo słaby i na razie jeszcze śpi. Musisz być cierpliwa. - powiedziała posyłając uśmiech.

Nastolatka odwzajemniła delikatnie kiwając głową. Sala numer 34. Gdy jej drzwi się uchyliły i pielęgniarka wepchnęła wózek do środka Lilu głęboko westchnęła.

- Boże. - zasłoniła dłonią usta do jej oczu napłynęły łzy.

Była coraz bliżej i bliżej, aż dłonią dotknęła białej pościeli.

- Przyjdziemy po Ciebie za jakiś czas, tylko nie wstawaj sama dobrze ? - powiedziała Ania i wraz z drugą pielęgniarką wyszły przymykając drzwi.

Nie odpowiedziała nic, nie odwróciła nawet wzroku w ich stronę. Siedziała na wózku wpatrując się w Filipa. Leżał podłączony masą kabelków i rurką wspomagającą oddychanie. Wyglądał przerażająco- blada skóra, zimne dłonie i inne powodujące ciarki oznaki. Zadzwonił jej telefon. 

- Mamo jestem w szpitalu. - powiedziała nie dając jej dojść do słowa.

- Gdzie? Boże Lilka co się stało ? Wszystko dobrze? 

- Ze mną tak, gorzej z Filipem.. Mamo przyjedź do mnie proszę. - rozpłakała się.

- W którym szpitalu jesteś ? -zapytała.

- W tym na końcu miasta. W tym niedaleko cioci Iwony - bąknęła.

- Dobrze, będę za jakieś pół godziny. - powiedziała poddenerwowana rozłączając się.
Dziewczyna spojrzała na wyświetlacz telefonu, na którym widniała masa połączeń od Gabrysia, Niny i jeszcze kilku osób. Napisała sms-a.

Do Niny ♥ : " Jestem w szpitalu. Z Filipem jest chyba dobrze. Siedzę i czekam, aż się obudzi. Powiadom jego rodziców bo kompletnie o tym zapomniałam.. "

Lilu była przy nim długo, bardzo długo kiedy około 1:20 do sali weszła pielęgniarka. 

- Lila. - złapała ją za ramię.

Dziewczyna spojrzała na nią pytającym wzrokiem.

- Musisz podać mi telefon do rodziców. Muszę ich powiadomić, że zostaniesz na obserwacji.

- Już dzwoniłam. Mama będzie niedługo. - odpowiedziała ponownie patrząc na chłopaka.

- Chodź.. zaprowadzę Cię do Twojej sali.- chwyciła wózek.

- Nie. Chcę tu zostać. Nie jestem zmęczona. Zostanę, dobrze ? - prosiła a pielęgniarka się zgodziła. 

Za chwilę do sali weszły młoda lekarka wraz z drugą kobietą. Podeszły do Filipa i obie wyciągały mu rurkę. Nastolatka odwróciła wzrok. Kilka minut i wyszły informując ją, że pewnie niedługo się obudzi. Siedziała przy nim cały czas nerwowa ściskając jego dłoń. Mówiła do niego, prowadziła długie monologi. Czasem zapłakała a czasem na jej twarzy pojawił się uśmiech przywołanym dobrymi wspomnieniami.

- Będzie dobrze zobaczysz. Musi. - powiedziała.

Otworzył oczy. Nie uśmiechnął się, nic nie powiedział. Odwrócił wzrok w drugą stronę a jej oczy się zaszkliły. Siedzieli w milczeniu aż w końcu Lilu niewytrzymała i zapłakanym głosem zaczęła krzyczeć.

- Powiesz coś do cholery !

Milczał a wzrok wbił w ścianę.

- Filip... - powiedziała łagodnie łapiąc jego dłoń.

Zabrał rękę nie patrząc na nią. Głęboko westchnął odchrząkując. Zmieszanie na twarzy nastolatki było ogromne. Trwała w szoku próbując sobie wszystko ułożyć. 

- Dlaczego nie pozwoliłaś mi odejść ? - zapytał dalej patrząc w ścianę.

Nie odpowiedziała, nie dała rady. Jej głos zawiesił się a z oczu popłynęły łzy.

- Dlaczego ? - warknął patrząc na jej mokrą od łez twarz.

- Dlaczegoo... - ciszej powtórzył przecierając oczy.

Patrzyła na niego, gdy ten odwracał wzrok.

- Wyjdź. - szepnął.