ROZDZIAŁ XLI

Głucha cisza powodowała, że serce Lilu było na wykończeniu nerwowym. W myślach błagała, aby Zuza coś wreszcie powiedziała, dała znak, że wie. Wie o tym co się wydarzyło. Na próżno. Ruda piękność niebyła w stanie złożyć poprawnie ani jednego zdania. Hasłami rzucała coś w stronę Lilu. Uczucie gorąca, spocone dłonie i serce, które mocno przedzierało się przez żebra.

- Wszystko w porządku Zuza ? - zapytała delikatnie.

Nie odpowiedziała nic. Dopiero po chwili gdy uspokoiła oddech i częściowo opanowała łzy powiedziała o co chodzi. Zwierzała się Lilce, że coś się psuje, że czuje jak Paweł się od niej odsuwa. Nie wiedziała o zaistniałej sytuacji.

- Będzie dobrze, zobaczysz. - powiedziała oddychając z ulgą blondynka.

- Wiesz... zawsze jak tak mówisz po kilku dniach naprawdę jest dobrze. Cholernie mi brakowało tych słów. Z twoich ust brzmią jak najcudowniejsze lekarstwo na depresję. Dziękuję Ci. - powiedziała pociągając nosem.

Na twarzy dziewczyny pojawił się delikatny uśmiech chodź serce krzyczało zupełnie coś innego. Jeszcze kilka minut temu w głowie miała ułożony inny scenariusz, ten jak z najstraszniejszego horroru. Po paru minutach  rozmowy z przyjaciółką pożegnały się. Odłożyła telefon na biurko stawiając obok laptopa i odpalając go. Puściła listę odtwarzania, uruchomiła gadu i wyszła na balkon. Głęboko łapała powietrze w płuca czując jak jej serce telepie się między żebrami. Dłonie drżały a oczy momentalnie posmutniały. Nie było jej z tym dobrze, że okłamuje najważniejsze osoby w życiu. Uroniła kilka łez po czym wróciła do pokoju. Zabrała się za sprzątanie.

- Nie nie nie ! Mam dość. - usiadła przed laptopem po dziesięciu minutach sprzątania.

Przejrzała kilka stron. Przeczytała kilka nowości o gwiazdach, kiedy to jej oczom ukazała się dziewiętnasta godzina. Zniechęcona wstała od biurka i dokończyła porządki. Po czterdziestu minutach na jej twarzy zagościł uśmiech. Stanęła w białych futrynach łapiąc się pod boki i dumnie się uśmiechnęła. Pokój wyglądał cudownie, jasne światło lampki nadawało mu klimatu jakiego brakowała tu godzinę temu. Kolor ścian przybrał nieziemski odcień, który łagodził wzrok. Z kuchni Lilu przyniosła jakieś smakołyki, napoje i żelki, bez których oczywiście by się nie obyło.

- Mamuś .. - weszła do salonu kulejąc.

- A gdzie babcia ? - dodała rozglądając się.

- Położyła się.. chyba dopadła ją migrena.

- Ahaa. A nie widziałaś mojej torby może. Bo nie mogę jej znaleźć.

- Której ? - spojrzała na stojącą obok blondynkę.

- No tej fioletowej z różowym paskiem i naszytym z przodu misiem. - powiedziała.

- W szafie na przedpokoju bałaganiaro. - uśmiechnęła się.

- Posprzątałam pokój na błysk. - oznajmiła podchodząc do szafy.

Przegrzebała ją wzdłuż i wszerz.

- Nieeeee maa ! - krzyknęła.

- Nie drzyj się babcia się położyła. - powiedziała kobieta wchodząc do przedpokoju.

Podeszła do szafy i po dwóch minutach wyciągnęła z niej torbę przeszywając wzrokiem córkę.

- Okulary Ci kupić ? 

- Nie trzeba mamuś. - pocałowała mamę w policzek i poszła na górę.

Kobieta roześmiała się i wróciła do salonu zatapiając wzrok w telewizorze. Serial pochłonął ją tak bardzo, że nie słyszała dzwonka do drzwi.

- Mamo otworzysz !? - rozległ się krzyk dziewczyny.

- Cholera miałam nie krzyczeć. - powiedziała sama do siebie i zeszła na dół skacząc po schodach na jednej nodze.

Powolnym krokiem, lekko kulejąc doszła do czarnych, potężnych drzwi. Jej oczom ukazał się brunet, któremu od razu rzuciła się w ramiona. Mocno wtuliła się w niego całując w usta.

- Aż tak się stęskniłaś ? - powiedział z uśmiechem.

- Yhym. - wymamrotała zaciągając się jego perfumami.

Wszedł do środka i ściągnął buty.

- Dzień dobry. - powiedział zaglądając do salonu gdzie siedziała mama dziewczyny.

- Dzień dobry. - kobieta odwzajemniła uśmiech.

Lilu powoli doczłapała się za swoim ideałem i ciągnąc go za rękę dała znak, że ma iść z nią na górę. Spojrzał na nią i wybuchnął śmiechem.

- Co Cię tak bawi ? - zapytała mierząc go wzrokiem.

- Nic kochanie nic .. - odparł łagodząc sytuację uśmiechem.

- No mam nadzieję. - bąknęła i kulejąc udała się do pierwszego stopnia.

- Stój. - powiedział i chwycił jej drobne ciało na ręce.

- Godzinę byśmy tam wchodzili .. - dodał.

Zrobiła minę rozkapryszonego dzieciaka po czym objęła go za szyję, uśmiechnęła się i pocałowała w policzek. Gabryś to cudowny człowiek. Kochany, opiekuńczy, jedyny w swoim rodzaju. Nie minęła minuta, kiedy oboje znaleźli się w pokoju dziewczyny.  Gibi delikatnie postawił swoją piękność na czarnym, miękkim dywanie całując w usta.

- Nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo Cię kocham. - szepnął patrząc w jej brązowe tęczówki.

- Wyobrażam. - powiedziała cicho spuszczając wzrok.

Złapał lekko jej podbródek unosząc go ku górze. Patrzył jej w oczy tak długo aż na jej twarzy pojawił się uśmiech. Ten, który posłała mu pierwszego dnia gdy się poznali. Jego serce mocno zabiło a nogi zrobiły się jak z waty. Czuł radość.. ogromną radość, która wypełniała jego serce po brzegi. Wyczuwał jej obecność, jej bezgraniczną miłość jaką go darzy.