ROZDZIAŁ XLIX

Spojrzała na niego ponownie. Jego kąciki mimowolnie uniosły się ku górze. Siedziała przy nim gładząc jego policzek i ocierając swoje mokre od łez policzki. Otworzył oczy. Nie były to te, które pamiętała od ostatniego spotkania. Blade nieiskrzące się tęczówki. Bała się, że coś mu jest... zasypiał.

- Ejejeje ! Nie śpij słyszysz ! Nie wolno Ci. - mówiła do niego delikatnie szarpiąc za ramiona.

- Filip! Mów do mnie ! .. - podniosła ton.

- Pamiętaj, że Cię kocham. - cicho wyszeptał i przymknął powieki.

- Nie śpij ! - wrzasnęła mocno nim potrząsając.

Z kieszeni jego bluzy wyleciało jakiś pudełko. Wzięła je do ręki. Nieznana nazwa pustego opakowania po lekach wywołała u niej panikę.

- Brałeś to ? Brałeś to idioto ! - krzyczała hamując łzy.

Otworzył oczy i przewracając tęczówkami ponownie je zamknął.

- Zaraz będzie pomoc, tylko nie śpij. Proszę Cię. - mówiła przez zaciśnięte gardło.

Już jej nie słyszał. Jej krzyk, kiedy nie reagował na jej głos, był przeraźliwy. Siedziała nad nim głośno zanosząc się płaczem. Spoglądała na zegarek 23:18. Dziesięć minut od kiedy dzwoniła do Niny, a karetki nie było. Na głos przeklinała Boga, że robi to specjalnie, że po kolei próbuje odbierać ważne w jej życiu osoby. Krzyczała, że to niesprawiedliwe. Filip leżał nieruchomo a jego klatka piersiowa coraz rzadziej unosiła się ku górze. Zamilkła a do jej uszu dobiegał cichy dźwięk sygnału karetki. Uniosła się na nogi i czym prędzej wbiegła na most. Machała dłonią w ich kierunku drugą zasłaniając oślepiające światło. Zatrzymali się a Lilu wraz z lekarzem zeszli do Filipa.

- Jak ma na imię ? - zapytał.

- Lilu jestem Lilu. - odpowiedziała niezgodnie z zadanym pytaniem.

- A chłopak ? - powiedział sprawdzając jego puls.

- Filip. Niech go Pan ratuje, błagam. - płakała klęcząc przy chłopaku.

Jego tętno było ledwo wyczuwalne. Lekarz zarządził szybkie zabranie nastolatka do szpitala. Przygaszonym wzrokiem spojrzał na blondynkę a ta wybuchła jeszcze większym płaczem. Poszła z nimi na górę i za zgodą lekarza wsiadła do karetki. Usiadła blisko Filipa mocno ściskając go za dłoń.

- Nie umieraj. Nie zostawiaj mnie tu. - mówiła cicho.

Podłączyli go do aparatu, który w połowie drogi do szpitala zaczął głośno piszczeć.

- Szybciej, tracimy go ! - powiedział lekarz wykonując masaż serca.

Lilu znieruchomiała. Siedziała wbijając wzrok w niezmieniającą swojego kształtu linię na ekranie aparatu. Siedziała milcząc a po jej policzkach spływały łzy. Nie potrafiła wydusić z siebie żadnego dźwięku choć wewnątrz rozpaczliwie krzyczała. Kilka sekund a do jej uszu doszedł dźwięk pikania. odetchnęła spoglądając na twarz reanimatora. 

- Mamy go. - powiedział do niej.

Nie odpowiedziała nic. Spojrzała na niego pustym wzrokiem czując jak jej ciało przechodzi dziwny dreszcz i robi jej się strasznie duszno.

- Mamy go, słyszysz ! - potarł jej ramię.

Zemdlała. 

- Drugie nosze ! Potrzebne drugie nosze ! - jak przez mgłę usłyszała znajomy głos

Czuła jak kilka osób kładzie jej ciało na płaskiej powierzchni. Nie mogła się ruszyć, otworzyć oczu. Leżała bezsilnie walcząc sama ze sobą.

- Ma na imię Lilu. - dodał.

Poczuła czyjąś dłoń na policzku.

- Maała.. - usłyszała ciepły przyjazny głos.

- Słyszysz mnie ? Spróbuj otworzyć oczy..

Skupiając całą siłę delikatnie próbowała otworzyć powieki. 

- Dobrze.. 

Otworzyła je po czym szybko zamknęła. Światło świecące nad jej głową było tak mocne, że pomimo jej zmagań powieki się zamknęły. Poruszyła się układając ciało na boku. Otworzyła w końcu oczy.

- Jak masz na imię ? - zapytała pielęgniarka o przyjaznym głosie.

Przewróciła oczami spoglądając w jej zielone tęczówki.

- Pamiętasz coś ?

- Gdzie Filip ? Gdzie jest Filip? Co z nim ? - pytała pośpiesznie.

- Twój chłopak ma płukanie żołądka, zażył za dużo leków nasennych. - oznajmiła.

- To nie mój chłopak... - wymamrotała ledwie słyszalnie.