ROZDZIAŁ XLVI

Nogi Lilu zmiękły a przed oczami pojawiło się okno gadu-gadu i słowa Filipa "Pewnie ostatni raz kiedy zawracam Ci głowę moją osobą. [...] Kocham Cię, nie zapomnij o mnie." Serce biło jak oszalałe a oczy zaszły łzami.

- Nina ! On sobie coś zrobił - wymamrotała cicho przez zaciśnięte gardło.

- Coo ?

- On sobie coś zrobił, no ! - powtórzyła głośniej

- Skąd wiesz ? - zapytała.

- Nie ważne ! Trzymaj Kimi'ego. - wręczyła pośpiesznie smycz przyjaciółce.

W pośpiechu zaczęła szukać telefonu w torebce. Wyrzuciła całą zawartość na ulice chwytając telefon i wykręcając numer Filipa.

- Obierz.. kurwa odbierz. - powtarzała chodząc w tą i z powrotem.

Nerwowo stąpała z nogi na nogę przygryzając palce u ręki. Po chwili usłyszała tylko krótki sygnał. Wybrała numer ponownie i myślach błagała Boga by nic się nie stało.

- Czemu on do cholery nie odbiera. Boże to wszystko moja wina.. moja. - mówiła nie zważając na mijających ją ludzi.

- Lilu spokojnie, może zgubił telefon. - Nina próbowała załagodzić sytuację

- Chyba sama nie wierzysz w to co mówisz.. - spojrzała na nią z wyrzutem

- Ja sobie nie daruję jak coś mu się stało !

- Nie stało !

Jeszcze kilka minut próbowała dodzwonić się do Filipa. W nadziei czekała, że odbierze ten pieprzony telefon i powie, ze nic mu nie jest. Na próżno. Nerwy sięgały zenitu, kiedy zza rogu ulicy wyszedł Fabian. Pocałował Niną i przywitał się z Lilu. Chwilę stali rozmawiając o całej sytuacji.Chłopak zadawał masę pytań Lilu, lecz ta unikała na nie odpowiedzi. Rozeszli się. 

- Kurcze no odbierz.. odbierz. - wracając pośpiesznie do domu Lilu nadal próbowała dodzwonić się do jej byłego.

Weszła do domu, chwyciła torbę, ciepłą bluzę, chustkę i szybko z niego wybiegła rzucając mamie krótkie " Jestem pod telefonem" Wyszła za furtkę i udała się w kierunku skateparku, który mieścił się kilka minut drogi od jej domu. Liczyła na to, że tam spotka, któregoś z kolegów Filipa. Nie myliła się. Wbiegła tam podchodząc do jednego z niech. Złapała go za ramię a ten wyciągnął słuchawkę z ucha.

- O siema Lilka.

- Oskar, wiedziałeś Filipa ?

- Nie. Jeszcze nie przyszedł. - odpowiedział.

- I nie przyjdzie.. - jej oczy się zaszkliły.

- Ej młoda co jest. - zapytał zeskakując z metalowej barierki.

- Właśnie nie wiem. Jego kuzynka go szuka, nie dał znaku życia od wczoraj a to moja wina. - rozpłakała się.

- Ej ej.. spokojnie. - przytulił ją.

- On chciał do mnie wrócić. Powiedziałam mu, że ma mnie zostawić i zniknąć z mojego życia... - oznajmiła płacząc.

- O kurwa .. - zdołał wydusić z siebie tylko tyle.

Gdy tak stali na deskorolce podjechał do nich Max a zaraz zanim na rolkach Kacper. Oboje rzucili "Siema" w kierunku Oskara i zaczęli wypytywać czemu dziewczyna płacze. Chłopak wytłumaczył im, ze Filip zniknął, ze nie daje znaku życia od wczoraj wieczora. Ich reakcja była podobna.

- Gadałem z nim wczoraj o Tobie. - powiedział Max do Lilki.

- Co mówił ? - spojrzała na niego ocierając łzy.

- Że wrócił tu dla Ciebie, ale Ty tego nie chcesz więc odpuszcza. 

Nogi Lilu zmiękły. Oparła się o metalową rurkę, na której przed chwilą siedział Oskar i głęboko odetchnęła. Spojrzała na nich i jedyne co zdołała wydusić to "Dzięki". Chwyciła torbę i opuściła ich idąc w kierunku "ich miejsca". Stary opuszczony pustostan na końcu miasta. Powoli zaczynało robić się ciemno i chłodno. Wyciągnęła z torby bluzę i ubrała na chłodne ciało zapinając zamek do połowy.. Chwyciła telefon w dłoń i całą drogę próbowała się do niego dodzwonić. 

- Cholera. - wrzasnęła wciskając ponownie zieloną słuchawkę.

Jeden sygnał, drugi, trzeci, kolejny i nic. Zero znaku życia . Jej przepełnione łzami oczy błagały o pomoc. Chodź o jeden znak, ze nic mu nie jest. Jednak sytuacja wskazywała na całkiem inne zakończenie.