ROZDZIAŁ XLVII

Ponownie wybierała jego numer. Nic, cisza, głucha cisza. Kilka nie odebranych połączeń od Gabrysia. Nie chciała z nim rozmawiać napisała tylko krótkiego sms-a " Zobaczymy się jutro ! ;* " Droga na pustostan ciągnęła się w nieskończoność. Zakręty, skrzyżowania i mijający ją co chwila ludzie. Pogrążona w myślach z telefonem przy uchu szła obijając się o kroczących z naprzeciwka przechodniów. Telefon wypadł jej z rąk. Szybko schyliła się by go podnieść. Chciała iść dalej lecz, ktoś złapał jej dłoń.

- Wszystko w porządku. - zapytał klękając przed nią.

- Tak. -szybko się uniosła.

Poprawiła torbę i poszła dalej oglądając się w kierunku wysokiego chłopaka. Stał tam jak wryty patrząc w jej kierunku. Odwróciła wzrok i poszła dalej. Za kolejnym zakrętem jej oczom ukazał się już stary pustostan. Ciemno, głucho i coraz zimniej. Cały czas próbowała się do niego dodzwonić. Gdy była już blisko budynku usłyszała cichy dźwięk. Jej ciało przeszedł dreszcz a nogi momentalnie straciły stabilność. Łapiąc dłonią płot powoli się po nim osunęła. Bała się . Tak bardzo bała się tam iść.

- Na pewno wszystko w porządku ? - nagle ktoś uklęknął przed nią łapiąc za ramię.

Spojrzała na niego zaszklonymi od łez tęczówkami.

- Czego chcesz, po co za mną idziesz ? - cicho wymamrotała próbując się podnieść.

- Pomóc. - chwycił ją za rękę, aby mogła wstać.

- Zostaw mnie ! - warknęła szybko odbiegając.

Ponownie wykręciła numer Filipa i jak najszybciej podążała za dochodzącym odgłosem. Trzecie piętro pustostanu, ich okno. Te okno, z którego tak idealnie było widać Wisłę i odbijający się w tafli rzeki księżyc. Rozglądała się po dużym pomieszczeniu w poszukiwaniu jego sylwetki. Tak bardzo chciała go ujrzeć, usłyszeć. Na próżno. Jej tęczówkom ukazał się migający ekran telefonu a pod nim koperta, śnieżnobiała koperta. Chwyciła telefon - masa nieodebranych połączeń od niej, jego mamy, taty, siostry, babci, Maxa, Fabiana, Niny. Wszyscy go szukali. Przepisała numer z jego telefonu.

- Dobry wieczór Pani, tu Lila. - mówiła załamanym głosem.

- Boże dziecko, Filip jest z Tobą? Nic mu nie jest ?

- Niestety nie. Znalazłam tylko jego telefon w starym opuszczonym budynku na końcu miasta. - oznajmiła nie mogąc powstrzymać łez.

Do jej uszu dochodził rozpaczliwy płacz matki Filipa.

- Znajdę go ! Obiecuję. - powiedziała rozłączając się.

Schowała telefon byłego do torby. Rozerwała kopertę wyciągając z niej kartkę. Rozłożyła ją. Poświeciła na nią telefonem. Była pognieciona a tusz z długopisu rozmazany miejscami od łez. Zaczęła czytać.

[ Zanim zaczniesz czytać - włącz sobie to - ♥ ]

Wiedziałem, że będziesz mnie tu szukać. Wiedziałem, że to właśnie Ty tu przyjdziesz.

Długo myślałem nad całą tą sytuacją i postanowiłem tak jak postanowiłem. Nie miej mi tego za złe.

Pewnie zastanawiasz się dlaczego mnie tu nie znalazłaś. 

Postanowiłem, że nie chcę by ktokolwiek mnie znalazł, po prostu lepiej będzie jeśli wszyscy o mnie zapomnicie. Jeśli macie mnie zapamiętać to tylko jako tego radosnego, śmiejącego się z samego siebie Filipa.

Wiesz.. myślę, że tam będzie mi lepiej. Ty jesteś szczęśliwa z Gabrielem a ja jeśli zostałbym tu jeszcze dzień dłużej... zepsułbym to wszystko, a tego nie chciałem.

Może ten Pan u góry tak chce. Może ma wobec Ciebie inne plany - lepsze, ciekawsze. Może ma rację, że zemną nie byłabyś tak szczęśliwa jak z nim.

Ja cały czas wierzę, że tam u góry będziemy razem, że tam pozwolą nam pokazać czym jest prawdziwa miłość. Bardzo Cię kocham i jestem w stanie zrobić dla Ciebie wszystko. Wszytko i jeszcze więcej niż bym mógł.

Zniszczyli mnie. Zniszczyli, potraktowali jak psa. Własna rodzina, znajomi, przyjaciele. Ludzie, w których myślałem, że mam oparcie. 

Dlatego teraz uważnie mnie posłuchaj. - Nie chcę byś kiedykolwiek powiedziała, że to przez Ciebie.

Jesteś cudowną, wspaniałą dziewczyną - moim wymarzonym ideałem.

Stało się jak się stało. Nie mogę powiedzieć, że nie było fajnie bo było. Szesnaście lat, w których spotkała mnie najwspanialsza rzecz na świecie. Wymarzony prezent w postaci Twojej osoby.

Wiesz .. Jak tu teraz siedzę przypomina mi się jak pierwszy raz tu przyszliśmy. Jak z zwieszonymi nogami siedzieliśmy właśnie na tym oknie. Śmiejąc się i zatapiając wzrok w błyszczącej Wiśle. Jak pokazałaś mi sztuczkę z księżycem - moja nieokiełznana radość kiedy schował się za palcem. Jak pierwszy raz Cię tu pocałowałem i o dziwo nie oberwałem w twarz.

Zawsze będę Cię kochać, zawsze !

Przez te dwa lata nie spotkałem tak wspaniałej dziewczyny jak Ty. Z nadzieją wracałem tu, że może nam się uda, że może mi wybaczysz.

Łudziłem się.. ale nie dziwię się, że tak zareagowałaś. Najpierw zjebałem a potem wracam prosić o przebaczenie - szczeniak.

Tak pomyślałaś, prawda ? Masz rację, masz stu procentową rację. Jestem szczeniakiem, nieogarniętym gówniarzem, który zjebał najcudowniejszą rzecz jaka przytrafiła mu się w życiu.

Wiem, że głupie "nie płacz" nic tu nie da. 

Pewnie zauważyłaś, że sam nie potrafiłem hamować łez. Dziwne co ? Filip, który zawsze zgrywał twardziela płacze jak małe dziecko.

Koniec ..

Nie chcę zostać tu ani minuty dłużej. Kocham Cię i chciałbym, żebyś pamiętała tylko o jednym.

Moje serce zawsze było i będzie tylko Twoje.

Do zobaczenia tam u góry, Lilu. ♥

Filip.

Upadła. Jej przeraźliwy krzyk odbijał się echem po ścianach pustostanu