ROZDZIAŁ LII

- Nie płacz córcia, łzy tu nic nie dadzą. Zrobiłaś to, bo Ci na nim zależy.. - pocałowała ją w głowę pocierając plecy.

Nastolatka spojrzała jej głęboko w oczy szukając odpowiedzi, wskazówki.. czegokolwiek co pozwoliłoby chodź trochę zrozumieć słowa mamy, które cały czas odbijały się echem w jej głowie.

- Muszę już iść.. pielęgniarka i tak była bardzo miła, że pozwoliła mi tu być. Wpadnę z samego rana. Porozmawiam z lekarzem i dowiem się co z Filipem, jeśli chcesz. - oznajmiła.

- Okej. - przytaknęła kładąc się na łóżku.

- Potrzebujesz czegoś ? Przywieść Ci coś ? - zapytała wychodząc z sali.

- Weź laptopa.. tak na wszelki wypadek gdybym musiała tu zostać.

- Dobrze. Dobranoc kochanie. - posłała jej całusa.

- Mamo ! 

- Tak ? -zawróciła.

- Napisz jak dojedziesz.. Będę czekała. 

Kobieta uśmiechnęła się kiwając potwierdzająco głową. Gdy opuściła salę weszła do niej pielęgniarka. Usiadła koło łóżka dziewczyny.

- Jak się czujesz ? 

- Dobrze, dziękuję.. - uśmiechnęła się.

- Jesteś bardzo dzielna, silna i musisz go naprawdę kochać... - powiedziała spokojnie.

Lilu zamilkła nerwowo gniotąc lekko zieloną pościel. Nie patrzyła na siedzącą obok Annę. Nie potrafiła spojrzeć jej w oczy. Zapadła niezręczna cisza. Pielęgniarka wstała i zapaliła małą lampkę stojącą na szpitalnej szafce tuż przy łóżku.

- Przyjdę do Ciebie rano. Zobaczymy jak się będziesz czuła.. a jeśli będziesz czegoś potrzebowała, wołaj. - podeszła do drzwi i zgasiła duże światło.

- Dobranoc.

- Dobranoc. - odpowiedziała Lilu obracając się na bok.

Leżała jeszcze tak kilka minut ocierając spływające po policzkach łzy. Rozmyślała o wszystkim. O Gabrysiu, o Filipie, o sobie.. najbardziej o sobie. W jej głowie kłębiło się dużo myśli, których nie potrafiła logicznie ułożyć w całość. Jedna sprawa nie dawała jej spokoju. Dostała sms. Nie śpieszyła się, aby go odebrać. Wibrujący w szafce telefon w końcu ucichł. Pomyślała, że to mama dotarła do domu, przecież miała napisać jak dojedzie. Otworzyła szufladę chwytając telefon.

Od Misiaczka ! ♥ - Czemu nic mi nie powiedziałaś ? CZEMU !?

Nacisnęła "usuń". Nie dopisała.. nie chciała. Położyła telefon na brzuchu sięgając wzrokiem poza okno szpitala. Obserwowała gwiazdy rozróżniając je od lecących samolotów. Kolejny sms.

Od Misiaczka ! ♥ - Jeśli śpisz to kolorowych. ; ** Jutro postaram się do Ciebie wpaść. Muszę Cię zobaczyć.. muszę. Nie rozumiem dlaczego nic mi nie powiedziałaś ! Jakby coś Ci się stało tylko dlatego, że ratowałaś dupę temu gnojowi ..

Odpowiedź - TO CO !? No co być zrobił ..

Nerwowo zacisnęła telefon w dłoni hamując łzy. Była wściekła choć sama nie wiedziała dlaczego. Przecież jego zachowanie było normalne. Kocha ją i się o nią martwi.. jednak ten argument w tym momencie nie trafiał do dziewczyny. Kolejny raz poczuła wibrację.

Od Misiaczka ! ♥ - Przepraszam.. przepraszam kochanie. ;* Poniosło mnie.. Nie powinienem, wiem. Ale jak pomyślę, że mogłoby Ci się coś stać.. nigdy bym sobie tego nie darował. Nigdy bym nie wybaczył sobie tego, że nie próbowałem wyciągnąć z Ciebie tego co się dzieje.

Odpowiedź - Jestem zmęczona. Dobranoc.

Zamknęła oczy. Próbowała zasnąć lecz nie mogła. W jej głowie przewijały się cały czas sceny gdy zobaczyła Filipa leżącego pod mostem. Zimnego i ledwo przytomnego. Jak płakała ściskając jego dłoń i prosząc aby się odezwał.. aby dał znak, że żyje. Jej ciało przeszedł dreszcz a serce biło niespokojnie. Zaczęło robić jej się duszno.. Powoli usiadła na łóżku i łapczywie nabierała powietrza - brakowało jej go coraz bardziej.. Wstała i chciała podejść do okna lecz nie dała rady - zemdlała. Upadek był tak głośny, że echem niósł się po całym pietrze. Leżała bezbronnie czekając na pomoc.