ROZDZIAŁ LIII

Do sali wbiegła Anna a za nią jeszcze jedna z pielęgniarek, które miały dziś nocny dyżur. Kobieta klęknęła przy Lilu, sprawdziła puls - był wyczuwalny. Delikatnie zaczęła uderzać ją po policzku.

- Lila.. Lila otwórz oczy.

Nastolatka po chwili otworzyła oczy nerwowo rozglądając się po pomieszczeniu. Przekręciła głowę spoglądając na nieznaną jej kobietę w białym fartuchu.

- Ałaaa. moja głowa. - syknęła zwijając się w kłębek.

Obie pomogły jej wstać i usiąść z powrotem na łóżku. Anna stanęła przed nią łapiąc za głowę, a druga kobieta otworzyła okno.

- Boli Cię szyja, kark, plecy ? - pytała.

- Niee.. tylko głowa. - odpowiedziała i z bólu zacisnęła wargi.

- Mówiłam Ci, żebyś wołała jak będziesz czegoś chciała ! - podniosła ton.

- Jesteś bardzo osłabiona ! Chcesz tu zostać jeszcze kilka dni !? - mówiła dalej patrząc na Lilu.

- Wszystko mi jedno. - bąknęła kładąc się na łóżku.

Anna pokiwała bezradnie głową.

- Nie wstawaj.. Jak czegoś chcesz to wołaj.

- Jak mam wołać. Pomocy, ratunku otwórzcie okno bo się uduszę !? - powiedziała z żartem.

- Chociażby tak. A jakby co mam na imię Anka. - uśmiechnęła się.

- Jestem Lilu.. ale to już Pani przecież wie. - odwzajemniła uśmiech.

- Idę teraz na dół do recepcji, więc jak coś krzycz głośno. - wyszła za drzwi

- Dobraa ! - wydarła się za nią blondynka.

Leżała krzywiąc się z bólu.

- Proszę.. przyłóż to ! - druga z pielęgniarek podała jej woreczek z lodem.

- Dziękuję. - uśmiechnęła się.

- Za kilka minut do Ciebie wrócę. - powiedziała udając się w kierunku drzwi.

- A mogłabym prosić o trochę zimnej wody.. muszę się czegoś napić.

- Oczywiście.

Lód przyłożony w bolesne miejsce dawał ukojenie. Lilu wypiła wodę, którą przyniosła jej kobieta i ponownie położyła się do łózka z woreczkiem lodu. Czuła jak oczy same jej się zamykają, jak powoli staje się bardzo senna. Sama nie wiedziała kiedy zasnęła.

Ranek, 30 sierpnia.

- Zamknij się idioto bo ją obudzisz....

- Dobra, weź nie histeryzuj.. 

- Oboje się zamknijcie .. !

Lilu jak przez mgłę słyszała sprzeczających się ze sobą nastolatków. Delikatnie otworzyła oczy.

- I widzisz ! Obudziłeś ją bo musiałeś się drzeć.. ! - warknęła Nina.

Fabian delikatnie się uśmiechnął.

- Siema młoda ! - rzucił podchodząc bliżej łóżka.

- Cześć. - odpowiedziała Lilu siadając na łóżku i przecierając oczy.

- Jak się czujesz ?

- Co się w ogóle stało ?

- Martwiłam się o Ciebie.. !

Masa pytań i zero odpowiedzi. Blondynka błądziła wzrokiem po swoich znajomych. Nina, Fabian, Zuza, Paweł. Zastanawiało ją tylko to gdzie jest Gabryś.. Przecież w sms-ach pisał, że musi ją zobaczyć a teraz wszyscy inni są prędzej od niego. 

- Byliście może u Filipa, wiecie co z nim ? - zapytała.

Miny nastolatków mówiły same za siebie. Nie rozumieli dlaczego nie pyta o Gabrysia tylko Filipa.

- Boże nie patrzcie tak .. boję się.

- Spoko Lilka, żyje.. Tylko nie wpuścili nas do niego... - powiedział Fabian.

- Dzięki, że chociaż Ty mnie o tym poinformowałeś. - przeszyła wzrokiem przyjaciółki.

- Gabryś.. kazał Ci przekazać, że wpadnie dopiero po południu. - wtrąciła Nina.

- ehee. nie musi się wysilać. - bąknęła Lilu i odwróciła głowę. 

W sali nastała niezręczna cisza. Blondynka pochyliła się w stronę szafki szukając telefonu. Chwyciła go i spojrzała na wyświetlacz - godzina 11:32. Wykręciła numer.

- Gdzie jesteś ? 

- Jeszcze w domu kochanie. - głos mamy nie wróżył nic dobrego.

- Jak to ? Co się stało.. ?

- Porozmawiamy jak przyjadę. Za dwie godziny powinnam być. 

- Mamo..

- Wszystko Ci opowiem jak przyjadę.

- A babcia ?

- Babcia musi zostać tu ze mną.. 

- Ale..

- Kocham Cię słońce, za dwie godziny będę.

- Okej. Ja Ciebie też. - rozłączyła się.

Dziwny dreszcz przeszedł ciało dziewczyny. Siedziała zapatrzona w ekran telefonu.

- Co się stało ? - zapytała Zuzka.

- Uwierz mi, że chciałabym wiedzieć. - odpowiedziała głęboko wzdychając.