ROZDZIAŁ LXIV

Z jej ust wydobyło się niekontrolowane " o kurwa". Maggie uśmiechnęła się spoglądając w oczy Lilce.

- Masz ogromne szczęście mała... ogromne. 

Lila patrzyła na nią z niedowierzaniem. Głęboko westchnęła.

- Skąd Ty wiedziałaś, ze to o niego mi chodzi ? Znasz go ? - zadawała masę pytań przeglądając jego zdjęcia.

- Mówiłaś, ze mieszka w Wielkiej Brytanii, ma na imię Liam i powiedział Ci bardzo pomocną dla mnie wskazówkę. - uśmiechnęła się.

- No ale znasz go ? - zapytała ponownie.

- Nie osobiście. Wiem kim jest, tyle.

- No to mów mi tu szybko. - niecierpliwiła się nastolatka.

Usiadła po turecku naprzeciwko kuzynki i z kubkiem kakao w dłoniach wsłuchiwała się dokładnie w każde jej słowo. Każde zapisywała w pamięci jakby to miało zaważyć o jej życiu.

- Jest młodym uzdolnionym piosenkarzem. Zadebiutował dzięki programowi "x-factor" lecz jury nie dało mu szans na solową karierę. Połączyło jego i jeszcze kilku chłopaków w "One Direction". Powtórzę się ale masz szczęście mała, Liam to niezłe ciacho. 

Uśmiech od ucha do ucha mówił sam za siebie, że Maggie jej zazdrości.

Siedziały tak w milczeniu kiedy zadzwonił telefon Liki. Na wyświetlaczu widniało " Kochanie ;*"

- Co ? - zapytała oschle.

- Wyjdź przed dom. - rzucił krótko rozłączając się.

Nastolatka spojrzała na Margaret wstała i wychodząc poinformowała ją, ze to Gabryś. Gdy blondynka schodziła na dół po schodach Magg podeszła do okna by przyjrzeć się chłopakowi. Odsłoniła lekko firankę dyskretnie zerkając na chodnik przed domem. Lila zeszła na dół wciągnęła swoje ulubione trampki, zarzuciła wiszącą bluzę i wyszła.

- Cześć. - powiedział nachylając się do niej tak jakby chciał dać jej buziaka.

Odsunęła się odpowiadając ledwo słyszalne "siema". Zmieszanie na twarzy chłopaka było ogromne lecz w oczach zaraz pojawiła się złość. Z okna było tylko widać jak gestykuluje wykrzykując coś w stronę stojącej na przeciwko niego dziewczyny.

- Nie drzyj na mnie mordy ! - podniosła ton.

- To jak mam twoim zdaniem się zachowywać ? Pojawia się takie ścierwo i niszczy Nam życie a Ty na to pozwalasz ! Lilu do cholery przecież ja Cię kocham nie rozumiesz tego ? - spojrzał na nią smutnymi i zaszklonymi tęczówkami. 

- Przepraszam Gabryś, ale to koniec. - spuściła głowę w dół odwracając się w stronę uchylonej furtki. 

- Poczekaj... - złapał ją za dłoń.

- Proszę puść. To naprawdę koniec.

Nie zważył na jej słowa. Mocno przyciągnął ją do siebie więziąc jej usta w swoich. Nie odsunęła się. Pozwoliła mu ostatni raz się pocałować.

- Kocham Cię. - cicho wyszeptał przytykając swoje czoło do jej.

- Cześć. - spojrzała mu ostatni raz w oczy i weszła za furtkę. Zamknęła ją za sobą i stojąc przed frontowymi drzwiami usłyszała ponowie jego głos. Przepełniony żalem, smutkiem łamał mu się z każdym kolejnym wypowiadanym słowem. Krzyczał, ze tak jej nie zostawi, że będzie walczył bo kocha. Mocno kocha. Odwróciła się w jego stronę ocierając płynącą po policzku łzę po czym weszła do domu. Z hukiem zamknęła czarne frontowe drzwi, ściągnęła trampki i wróciła na górę.

- Nie jestem z nim. - rzuciła do Maggie i weszła do garderoby.

Zegarek wskazywał kilka minut po dwudziestej lecz to nie było przeszkodą aby wyjść z domu. Przebrała się w cieplejsze ciuchy, chwyciła torbę i wyszła.

Do Zuzy : Przyjdź jak najszybciej do parku. Proszę.

Sms zaniepokoił rudowłosą dziewczynę. Wykręciła numer Liki.. Jeden sygnał, drugi, trzeci.

- Lilu co się stało?

- Rozstaliśmy się.

- Zaraz będę. - rozłączyła się.

Po kilku minutach już siedziała przy niej częstując papierosem. 

- Nie dzięki.

- Mała.. Ja nic nie chciałam mówić, ale czułam, że tak będzie. To było za piękne, żeby skończyło się happy endem. 

Przeszywający wzrok Lilki mówił wszystko. Zuza zamilkła wkładając papierosa w usta i zaciągając się głęboko sobie westchnęła. Siedziały tak do późna prowadzać rozmowy na różne tematy. Gdy wyświetlacz telefonu pokazał " Madzia ;*" nastolatka zarwała się na równe nogi.

- Mama dzwoni .. będę się zwijała. Dzięki, że jesteś.

- Byłam, jestem i będę. Trzymaj się, jakby coś to dzwoń. - pocałowała ją w policzek i każda ruszyła w swoją stronę.

Kilkanaście minut i ciche wejście do domu, które zostało i tak zauważone.

- Jutro o 6 musisz wstać ! Ja nie wiem gdzie Ty się do cholery włóczysz. - wrzasnęła mama.

- Dobra .. nie krzycz. - odpowiedziała oschle wchodząc na górę.