ROZDZIAŁ LXXIX

- Ej ej. - złapał ją za ramię widząc, że czegoś się przestraszyła.

- Ej Lilu.. - powtórzył zaciskając mocniej.

Spojrzała na niego nie mówiąc nic.

- Co jest ? - spytał.

- Nic. - odpowiedziała nadal nerwowo oglądając się za siebie.

- Przecież widzę, że coś cię nie pokoi. Co się dzieje? 

- Nic. - powtórzyła

- Młoda, weź skończ. dobra.. daj ten telefon. - chwycił go i zaczął czytać wiadomość.

Nadawca - Filip.

" Widziałem, że nie potrafisz być wierna. Zmieniasz chłopaków tak często, że do opinii dziwki dużo Ci nie brakuje ;]. Kolejny wycackany laluś, który dał Ci się omotać. Biedny chłopak ale Tobie współczuję bardziej bo Gabryś nie będzie zadowolony z tych zdjęć. ;] Zniszczę Cię <3. "

Skończył i rozejrzał się na końcu lądując wzrokiem na dziewczynie.

- Co to za psychol i o co tu chodzi..? - zapytał błądząc w koło wzrokiem.

- Długa historia. - bąknęła na odczepne i głęboko westchnęła.

Spojrzał na nią i pokiwał głową.

- Chodźmy już.. - powiedziała idąc za ciągnącym ją psem.

Kilkanaście minut później - już w domu Zuzy.

- On jest chory rozumiesz!? Pierdolony idiota ! - wtargnęła do domu z podniesionym głosem cała roztrzęsiona.

- Eeeee... cześć. - odpowiedziała zdezorientowana przyjaciółka zamykając za dziewczyną drzwi.

- No normalnie go zabije! - krzyczała w złości.

- Soku, wody? Może jakieś ciastko chcesz? - spytała idąc do kuchni.

- No on jest chyba do wszystkiego zdolny!

- Mama upiekła ciasto, chcesz? 

- Zuza do cholerny czy Ty mnie w ogóle słuchasz ? - spojrzała bezradnie na rudą nastolatkę.

- Dziwne, żebym cię nie słyszała skoro tak krzyczysz.

- A ha ha .

- A więc o co chodzi bo z tych krzyków wywnioskowałam tylko, że ktoś cię wkurzył. - oznajmiła

- Filip.. Wyobraź sobie, że Filip.

- Standard. - mówiła z pełnymi ustami.

Blondynka usiadła na drugim krześle i wzięła kawałek ciasta.

- Ma moje zdjęcia z pewnym chłopakiem. Niby nic nie robiliśmy to tylko znajomy. Ale jak pokaże je Gabrysiowi to po mnie. Kolejna kłótnia gotowa. - mówiła smutnym głosem.

- Nie martw się. Wytłumaczysz to Gibiemu.. jestem pewna, że uwierzy Tobie a nie jemu. - uspokoiła ją troszkę.

Lilu ugryzła kawałek ciasta i zapiła sokiem.

- Ej.. czekaj czekaj. Jakim chłopakiem. - zapytała Zuza.

- Moja mama go uniewinniła.. niby zabił swoją dziewczynę. ee długa historia. - bąknęła.

- Ejj wiem. Lilu on dobra dupeczka jest. - uśmiechnęła się.

- Ja mam chłopaka jakbyś zapomniała. - roześmiała się.

- Taa. ja niestety też. Marny nasz los. - zmartwiła się a Lilu wybuchnęła jeszcze większym śmiechem.

- Ty jesteś chora...- powiedziała blondynka.

Siedziały jeszcze tak kilkanaście minut zajadając się przepysznym ciastem. Piły sok i zastanawiały się jaki jest cel zachowania Filipa. Zemsta? Chęć pokazania Lilu, że on może wszystko? A może zazdrość? Nastolatka miała w głowie wiele odpowiedzi na jego czyny. Wiele teorii lecz teraz żadna nie wydawała się być tą właściwą.

- Dlaczego on chce mnie zniszczyć.. ? - mówiła sama do siebie nie czekając na odpowiedź przyjaciółki.

- Mści się, że taka cud Panna go zostawiła dla innego.. Lilu Ty kiedyś byłaś dl niego całym światem.. - zamilkła na chwilę. - Chyba nadal jesteś.

- Ale ja nie mogę być z kimś kto się tak zachowuję.. nie umiem.

- Mi nie musisz tego mówić mała. - lekko się do niej uśmiechnęła.

- Nie ważne.. Co u ciebie i Pawła? Jak Wam się układa? - zapytała szybko zmieniając temat by nie myśleć o całym zajściu.

- Jakoś jest. Bez szału.. - powiedziała bez entuzjazmu ruda nastolatka.

- Ale co ? Kłócicie się?

- Nie.. nie mamy jak bo rzadko ze sobą gadamy. Widujemy się tylko w szkole i czasami się cieszę, że już się zaczęła bo pewnie nie widzielibyśmy się wcale. - mówiła lekko przybita. - To się wypala.. - głęboko westchnęła hamując łzy.

- Będzie dobrze. - Lilu wstała i przytuliła od tyłu siedzącą na krześle dziewczynę.

- Nie on to możesz się brać za Daniela. - powiedziała z żartem.

- Taa. - uśmiechnęła się.

- Będę leciała do domku. - wyprostowała się posyłając uśmiech Zuzce.

Dziewczyna wstała i poszła z przyjaciółką do przedpokoju gdzie ta wciągnęła trampki. Koło jej nóg już plątała się mała biała kuleczka, która domagała się wyjścia na dwór.

- Lecę. - nachyliła sie i lekko pocałowała rudzielca w policzek.

- Pa. I uważaj na siebie.

- Nie bój się. Mój pitbull nie da mi zrobić krzywdy. - roześmiała się.

 Zuza wybuchnęła śmiechem i patrzyła jak jej przyjaciółka wychodzi za bramkę. Pomachała jej i wróciła do domu.

Kilkanaście minut później.

- Lilka ! Lilka ! - za plecami usłyszała swoje imię.

Odwróciła się i patrzyła w kierunku dobiegającego krzyku.

- Nareszcie ! Biegnę za Tobą od galerii.

Dziewczyna obrzuciła zmęczonego nastolatka zimnym spojrzeniem. Wykręciła się na pięcie i ponownie szła w zamierzonym wcześniej kierunku.

- Liluś. - znowu usłyszała swoje imię.

- Powiedziałam ci coś na ten temat ! Mówiłam, żebyś zostawił mnie w spokoju! W ogóle jak śmiesz mnie zaczepiać!? Za kogo Ty się do cholery masz.. - wrzeszczała.

- Lilu.. - złapał ją za ramię.

- Nie chce z tobą gadać.! - spojrzała na niego i stanowczo kazała puścić.

Nie posłuchał.

- Głuchy jesteś puść mnie ! - podniosła ponownie głos.

- Pogadaj ze mną.

- Takie ścierwo jak Ty nie zasługuje na to by poświęcić mu chodź sekundę. Spływaj! - powiedziała mu prosto w twarz.

Nie spodziewała się, że jego dłoń wymierzy jej cios w policzek. Nie spodziewałaby się po nim tego.