Rozdział pierwszy.

- Wstawaj! Znowu spóźnimy się do pracy a wtedy Feliciano na pewno wyleje nas na zbity pysk. - szarpała ją za ramię Susana. 

Lilu od zawsze miała problemy ze wstawaniem i organizacją czasu. Nawet po tylu latach jej miłość do łóżka i wygodnego snu nie straciła na sile drzemiącego w niej uczucia. Niechętnie podniosła tyłek z dużego, stojącego tuż niedaleko drzwi balkonowych łóżka i przekroczyła ich próg. Stanęła na zimnych płytkach i przeciągnęła się kolejny raz dostrzegając siedzącego kilka balkonów dalej mężczyznę.

- Su.. Ten chory zbok znowu siedzi i czeka, aż będziemy wychodziły. - spojrzała zrezygnowana na koleżankę i rzuciła się z powrotem na łóżko.

Dziewczyna obdarzyła ją uśmiechem patrząc z niedowierzaniem jak znowu z prędkością światła układa się na białej pościeli.

- No ty chyba żartujesz Lil. Błagam Cię ubieraj się jak chcesz jeszcze tu mieszkać. - wstała i udała się w kierunku kuchni by zrobić dwie kawy.

- Latte? - krzyknęła do podnoszącej się blondynki.

- Tak, poproszę. - odpowiedziała szukając jakiś przyzwoitych ubrań.

Wzięła do ręki krótkie jeansowe, szarpane na nogawkach spodenki, białą koszulkę i weszła do kuchni. 

- Gdzie dziś jedziemy z tym gburem? - spojrzała na Su stojącą przy blacie.

- Podobno do portu w Palamós. 

- Przecież to prawie godzina drogi.. - bąknęła Lilu.

- Taaa. Idź się ubieraj bo Paolo ma być za dziesięć minut. Obiecał, że podrzuci nas do Feliciano. - uśmiechnęła się na zachętę.

Kilka minut trwało aż blondynka wyszykuje się do wyjścia. Łyk kawy i w pośpiechu wyszła do Paolo.

- Cześć.

- Buenos días, señorita. - uśmiechnął się otwierając jej drzwi do auta.

- Co się wygłupiasz? - spojrzała na niego wsiadając.

- Ktoś tu chyba wstał lewą nogą.. - spostrzegł zamykając za nią drzwi.

Obszedł samochód dookoła gdy w tym czasie siedząca z tyłu Susi puknęła koleżankę w ramię wskazując balkon na trzecim piętrze.

- Mówiłam.. on jest jakiś chory. - pokręciła głową blondynka.

Podróż z przystojnym kolegą, a w zasadzie to przyjacielem dziewczyn trwała jakoś niecałe 15 min.

- Znowu spóźnione. - Miguel kręcił głową spoglądając na drogi zegarek na ręku.

- Tylko dwie minuty.

- Mój wskazuje, aż pięć minut spóźnienia.. żeby to było ostatni raz. - odwrócił się i poszedł do limuzyny, którą miały zaraz odjechać.

- Zasrany cwaniak. - wysyczała przez zęby Su.

- Mówiłam, że gbur. - objęła ją za ramię Lilu i obie machając Paolo poszły w stronę szefa.

Godzinna podróż ciągnęła się niesamowicie. Dziewczyny wysłuchiwały pouczeń szefa na temat tego jak powinien zachowywać się solidny pracownik zwłaszcza w takiej branży. Przytakiwały zgodnie aby wreszcie odpuścił i zajął się czymś pożytecznym. Jego telefon dzwonił przez całą podróż ale spojrzał na niego rzucając do kierowcy coś po hiszpańsku - ten pokręcił tylko zgodnie głową. Na miejscu dostały jak zwykle przydział obowiązków, jakieś szmatki i każda swoją wizażystkę i fryzjerkę. Lilu siedziała na jednym z krzeseł jak do jej uszy dobiegła rozmowa Su z Panem "wszystko wiem najlepiej".

- Przecież nie jestem jakąś idiotką.. - rozłożyła ręce z bezradności.

Krzyczał coś w jej kierunku wymachując dłońmi i wskazując miejsce, w które miała się udać.

- Zwariuje tu kurwa, przysięgam. Zabijcie albo mnie albo jego. - krzyczała idąc na plan.

Lilu uwielbiała ją. Zawsze jej rozmowy z szefem się tak kończą.. Szalona i z temperamentem, Su. Blondynka zawsze zazdrościła jej tej pewności.. ona nigdy nie potrafiła powiedzieć w twarz szefowi jak bardzo denerwuje ją jego zachowanie. Może kiedyś.. może jak dostanie inną - lepszą ofertę pracy i przy odejściu wygarnie mu wszystko. Może kiedyś.. ale na razie przysłuchuje się jak Susana nie daje za wygraną. Roześmiała się patrząc jak na twarzy wizażystki również zagościł uśmiech.

- Listo. - odłożyła sprzęt.

- Już? Gotowe? Gracias. - obdarzyła ją wdzięcznym uśmiechem idąc ubrać się we wcześniej otrzymaną sukienkę.

Stała oglądając ją i zastanawiając się jak ją ubrać.

- Na gołe ciało. - poinformowała ją jedna z siedzących tam kobiet.

- Ale, że tak nago? - zrobiła dziwną minę.

- Feliciano ją wybrał.

- Mogłam się domyślić. - zmierzyła szefa spojrzeniem i zniknęła za parawanem wciągając na siebie mało co zakrywającą sukienkę i przeklinając w myślach dzisiejszy dzień.